De samenleving reageerde, via diverse media, vol walging op de vrijgegeven beelden van de brute overval. Uitspraken als ‘die gasten moeten dood’ kwamen regelmatig voorbij. Harde uitspraken die bij buitenstanders best hard aankomen, laat staan bij bekenden van de daders. De criminelen lijken geen rekening te houden met de consequenties van hun daden die de mensen in hun directe omgeving zoals moeder of vader, vrouw, kind, broer of zus, keihard raken.
“Ik werd geduwd”Irene was 19 toen haar neef werd opgepakt. Vanwege de strenge opvoeding werd ze dagelijks door deze neef naar het werk gebracht en gehaald. Zij was er niet van op de hoogte dat hij al die tijd plannen beraamde haar werkplek te overvallen. Toen hij werd betrapt, werd ze opgeroepen zich te melden bij een van de politiebureaus in de stad. Wat haar daar overkwam, heeft haar getraumatiseerd en ze herinnert het zich nog als de dag van gisteren. “Ik werd beschuldigd van medeplichtigheid, terwijl ik van niks afwist.” De methodes van de rechercheur, van wie ze de naam nog weet maar na al die jaren nog steeds niet durft te zeggen, waren onorthodox en lijken uit een slechte politieserie te komen. “Het was een mannelijke agent die best hardhandig was. Hij heeft me geslagen en geduwd. Allemaal met de hoop dat ik ging praten, dat er iets uit me te halen viel. Maar ik wist van niks dus er viel echt niks uit me te halen.” Toen ze, logischerwijs, in tranen uitbarstte, reageerde de agent spottend. “Kijk hoe ze nu zit te huilen, terwijl ze dondersgoed weet wat er gebeurd is!!” Irene heeft nooit stappen ondernomen tegen de agent om haar neef te beschermen tegen represailles terwijl hij vast zat. Hij is inmiddels op vrije voeten en heeft hem vergeven, maar het gedrag van de agent staat nog in haar geheugen gegrift.
Met buik en al in de cel gesmeten
De werkwijze van de politie heeft als doel de juiste informatie los te krijgen bij de ondervraagden. Het verhaal hierboven is schrijnend maar het kan zelfs heftiger. Danny vertelt ons het verhaal van zijn tante die in blijde verwachting was. Ze had twee kinderen met zijn oom en de derde was op komst. Er leek geen vuiltje aan de hemel. Totdat zij zich op het politiebureau moest melden. “Mijn oom was opgepakt. Hij had iets verkeerds gedaan en ze hadden het idee dat mijn tante op de hoogte was.” Met haar zwangere buik en al werd ze in de cel gesmeten. Een paar maanden lang. Alleen maar omdat de politie het vermoeden had dat ze er meer vanaf wist, omdat hij spullen voor haar had gekocht met het geld. Zijn tante is uiteindelijk in de cel bevallen ondanks de pogingen van een vrouwelijke agent om dit te voorkomen. “Het kind is daar geboren. Pas daarna mocht ze van de agenten naar de EHBO, terwijl ze daarvoor al veel pijn had door de weeën.”
“..zijn mars naar de politie gebracht..”Het zijn niet alleen de agenten die meedogenloos zijn naar de familie van criminelen, ook al zijn zij vaak onwetend over de activiteiten van hun naasten. Hannah heeft een zoon die vastzit voor een moord. Hij is berecht in het buitenland waardoor zij niet zoveel te maken had met agenten die haar op onorthodoxe wijze ondervroegen. Het zijn echter de reacties van mensen, soms mensen die zij niet eens kent, maar vaak genoeg mensen waarvan zij dacht dat het vrienden waren, die haar hebben getraumatiseerd. “Ik ben met de grond gelijk gemaakt op het internet. Op sites als Mamjo werd ik beschuldigd van medeplichtigheid. Van familie hoorde ik dat vriendinnen uitspraken hadden gedaan achter mijn rug om. Ze zeiden dat ik ervan op de hoogte moest zijn geweest. Ik heb ze hiermee geconfronteerd en daarna vaarwel gezegd! Ik heb hem niet opgevoed om voor God te spelen en ook al lijkt hij nu op een monster, misschien is hij dat wel, maar als moeder heb je, in mijn ogen, geen andere keus dan achter je kind te staan en de vernederingen te ondergaan. Het is een dubbele straf. De pijn van zijn daad en het gebeuren eromheen, met nog eens die mensen, die maatschappij die je van alles toewenst, terwijl je al die jaren hebt gezwoegd om je kind een gedegen opvoeding te geven. Ik vraag me vaak af waar het mis is gegaan. Aan de andere kant, als ze groot zijn geworden, moet je ze los laten en dan weet je niet altijd meer waar ze belanden…. Maar ja, ik ben zijn moeder en ik houd van hem. Laat ik wel dit zeggen: als ik het had geweten had ik zelf zijn mars naar de politie gebracht!!”
(Ondanks dat sommige verhalen zich jaren geleden hebben afgespeeld, hebben alle betrokkenen met klem gevraagd niet met hun eigen naam in de krant te verschijnen. Daarom hebben wij de namen en sommige feiten enigszins aangepast om hun identiteit te beschermen)
