Oh, wat een finale. Ik heb na jaren weer zo kunnen smullen van een finale; in eerste instantie had ik er een zwaar hoofd ervoor, vanwege het feit dat finales vaak met een grote emmer angst gespeeld worden, maar dit keer was het gelukkig anders. Na een wat stroef begin gingen de Duitsers voor wereldglorie. Een briljant in elkaar gezette reclame werd aan ons voorgeschoteld. FC Hollywood was overall beter dan de Borussen; de arbeiders hebben dit keer het loodje moeten leggen tegen de sterren. Alleen vond ik het jammer dat onze regisseurs niet de leiding hadden over de beelden van de match. Ik raad zelfs de FIFA aan om tijdens het WK in Brazilië onze regisseurs te contracteren. Zo goed zijn ze. U begrijpt dat het vorige gewoon vet sarcastisch is bedoeld. Ik kan me niet voortellen dat de apotheose van de finale je wordt ontnomen, omdat mensen zo graag met hun smeuïg gezicht op teevee willen komen. Erg is het dat juist ‘the icing on the cake’ ons ontnomen is geworden; het gaat om de ontlading bij de overwinnaar en de ontgoocheling bij the runner up. Robben uit z’n dak te zien gaan en Hummels door de grond te zien zakken. Dit is het! Dit is wat voetbal zo mooi en emotioneel maakt. Na zo hard het heel seizoen te hebben gewerkt krijgt de een loon naar werken en de ander krijgt een gratis ticket naar Suriname om analist te spelen, en dat is duidelijk een straf. Zo hoorde ik ook dat als de aanvoer naar Lewandowski dichtgeknepen werd het voor hem heel lastig zou worden. Vreemd dat men dat zegt terwijl bekend staat dat de Pool indien nodig de ballen zelf komt ophalen. Dus lariekoek. De manier hoe, met name in de tweede helft, met chirurgische principes op het middenveld de bal hard en loepzuiver werd ingespeeld was ‘van den bloemen’. Een ander moment waar ik echt wel een punthoofd kreeg van onze regisseurs was de kampioensmatch van Manchester United; eindelijk was het raak voor Robin van Persie. Je kon nog net zien dat iets zwaars van z’n schouders gleed en wat deden onze heren in dit land; men schakelde direct over naar de reclame, vandaar dat we het filosofische voetbalgevoel ontberen. Hebt u het momnet gezien toen Hernandez achter the boss, Alex Furguson aanrende met de beker en hem vroeg, wetende dat het een moment was voor de geschiedenis; ‘Boss! Boss! Boss! Boss a picture please’. Dit zijn de momenten wat men weleens noemt: ‘Le moment supreme’. Heel erg jammer dat men het volk, vooral landbouwers en veehouders diep in de districten deze mooie momenten onthoudt. Wat we wel voorgeschoteld krijgen zijn ongegeneerde momenten op de televisie waarop te zien is dat een zogenaamde prominent lid van het nul instituut wat heet Jeugdparlement bij een kennismakingbezoek met leerlingen zich totaal niets aantrok van haar omgeving. Terwijl Derryl Boetoe aan het spreken was nam deze jonge dame al haar tijd om te pingen. Ja mang, deze dame wordt nu al goed opgeleid door de politiek. Ze noemen zich volksvertegenwoordigers, maar eenmaal gekozen hebben ze smetvrees voor het volk. Boetoe werd geflankeerd door twee dames de ene heeft grote problemen met het Germaans en de ander heeft zich de status van ping-juffrouw toegeëigend. Lieve dame, je krijgt leerlingen op bezoek; nodigt journalisten uit en je gaat lekker zitten pingen. Het zegt heel veel over jouw. Weet je, in tegenstelling tot de minister van Sport & Jeugdzaken wil ik benadrukken; ‘Nil Satis Nisi Optimum’ (Alleen het beste is goed genoeg)!
