Een hoog cijfer van zelfmoordgevallen heeft de overheid nog niet wakker geschud. Tussen 2000 en 2009 hebben 716 Surinamers zich van het leven beroofd. Dat is gemiddeld 6 personen per maand geweest. In de regeringsverklaring 2010- 2015 is op geen enkele wijze melding gemaakt van zelfmoord in de gezondheidszorg. Dit staat in de afstudeerthesis van Soraya Shakison BSc “Suïcide en Hulpverlening” aan de Anton de Kom Universiteit van Suriname. In de regeringsverklaring daarvoor is er wel summier melding gemaakt van suïcide.
De onderzoekster keek overwegend naar de mate van hulpverlening in Suriname. Daarbij viel het op dat er beleidsmatig hoegenaamd niets wordt gedaan aan suïcideplegers. Zo subsidieert de overheid non-profitorganisaties die zich bezighouden met suïcidepreventie niet (pag. 65). De overheid coördineert op geen enkele wijze die instellingen en creëert ook geen platform waardoor er een samenspel kan zijn tussen de NGO’s. De regering heeft ondanks de 716 zelfmoordgevallen, niet ervoor gezorgd dat de verzekering van psychosociale hulp in het ziekenhulppakket wordt opgenomen. Volgens Shakison kunnen, indien de behandelingen door de overheid worden vergoed, meer ‘suïcidepogers’ worden overgehaald om zich te laten begeleiden. “Overigens moet de begeleiding niet alleen via het PCS geschieden, maar ook via RGD-poli’s en andere instanties waardoor de hulverlening voor een ieder toegankelijk is.”
De overheid doet bitter weinig. Maar tussen de hulpinstanties ontbreekt ook elke vorm van samenwerking. Volgens de socioloog is er juist sprake van concurrentie. Op pag 54: “Opvallend is dat er verschillende hulpverleningsinstanties in Suriname zijn die zich richten op suïcidepreventie of hulpverlening, maar dat er geen onderlinge samenwerking is tussen deze instanties”. Verder op pagina 65: “De instanties moeten elkaar aanvullen en niet beconcurreren”.
En als de instanties ondanks het afschermen van hun activiteiten toch hun beste been voorzetten, dan blijkt dat niet alle suïcidepogers tevreden zijn met de hulp die geboden wordt. “Uit gesprekken met de suïcidepogers is gebleken dat sommigen de medische hulpverlening als vijandig hebben ervaren. Zij kregen hierbij het gevoel dat zij dubbel werden gestraft, op basis van het feit dat zij een eind aan hun leven probeerden te maken.”
Echter komt uit het onderzoek van de socioloog naar voren dat de religie een zeer belangrijke rol speelt als het gaat om het afremmen van suïcidaal gedrag. Ook de reactie van mensen uit hun omgeving (persoonlijk netwerk) kan mensen ervan weerhouden een eind aan hun leven te maken. Bij suïcideplegers ontbrak duidelijk een persoonlijk netwerk en religie.
