Het is de hoogste tijd dat de rechterlijke macht haar blazoen oppoetst. De hype rondom Sasur, bevestigt het gevoel dat de Surinaamse rechters geen maatschappelijke betrokkenheid meenemen in hun rechtspraak. Nadat Sasur de claims begon te krijgen bij meerdere showorganisatoren en radiostations, zijn er daaruit enkele rechtszaken voortgesproten, waarin zowel Sasur, als de gedupeerde bedrijven rechterlijke tussenkomst noodzakelijk achtten. Wat zich ontknoopte was een reeks van vonnissen die meer weg hebben van een voetbaltoernooi; ene keer kreeg Sasur haar gelijk en de andere keer had een mediabedrijf of showpromotor succes.
Nadat het Hof van Justitie in 2012 had beslist dat Sasur geen compleet repertoire kan claimen, zolang niet duidelijk is over welke liederen zij de gemachtigde is, zijn belanghebbenden weer bij het beginpunt beland. De nasleep over de rechtmatigheid van de dwangsommen kreeg alle aandacht en opnieuw ontstond er een discussie.
Ik kreeg onlangs het vonnis van RBN/ Sasur onder ogen. Duidelijk is dat de rechter op één lijn lig met het Hof. Fnuikend is dat zij omwille van één verboden nummer deze torenhoge dwangsommen toch overeind houdt. Daarmee maakt het gevoerd verweer over het al dan niet afdraaien van het “verboden nummer” niet zoveel uit. Op een verkapte manier blijven de mediahuizen en andere belanghebbenden doormodderen vanwege dergelijke vonnissen. De rechters mogen wat mij betreft, nog steeds behoren tot de meest gerespecteerde groepen in de samenleving. De Nederlandse Wetenschapsfilosoof, Ton Derkson, poneerde recentelijk de stelling: “ Hoe meer je je in een zaak verdiept, hoe meer je het vertrouwen in de rechterlijke macht verliest”.
Het gebeurt weleens dat rechters blunders maken, waardoor burgers slachtoffer worden. Hier kan men toch niets tegen doen. Het moet mogelijk zijn dat ook rechters gesanctioneerd worden op hun blunders en hun onzorgvuldigheid. Nederlandse rechters zijn zich steeds bewuster van mogelijke fouten oftewel “rechterlijke dwaling”, bijvoorbeeld door een verkeerde beoordeling van het bewijsmateriaal. Steeds meer rechters staan open voor kritiek op hun eigen werkwijze.
De Sasur – kwestie heeft ons in Suriname, dichtbij de waarheid gebracht; ook wij kennen rechterlijke dwaling. Rechters zijn immers geen goden, dus moeten wij nagaan of er instrumenten zijn om de rechter in toom te houden, zonder de onafhankelijk positie van de rechterlijke macht te schaden.
