Het leven van de 45- jarige Mahboeb Gasieta is vanaf 1 januari 2013 niet meer hetzelfde. Hij is gezinshoofd en hij was een harde werker. Hij deed aan landbouw en vertrok geregeld rond drie uur in de ochtend vanuit Commewijne naar de centrale markt om zijn producten te verkopen. Maar nu kan dat alles niet meer. Tijdens de jaarwisseling werd een van zijn ogen getroffen door kleine segmenten uit een ontploffende knaller. Een neefje van Gasieta had de knaller aangestoken en deze onbewust van het gevaar, in zijn richting gegooid. Bij de ontploffing vlogen kleine steentjes eruit die het oog van Gasieta raakten. Op de Spoedeisende Hulp van het Academisch Ziekenhuis bleek dat zijn netvlies scheurtjes had opgelopen. Er werd operatief ingegrepen en Gasieta bleef twee dagen in het ziekenhuis. Op de derde dag werd hij ontslagen en mocht hij van de arts naar huis.
Gasieta moest na een week weer voor controle naar de oogarts en zo werd hij wekelijks opgeroepen voor controle, zonder dat er enige vorderingen werden geboekt. Gasieta vertelt dat hij aan de oogarts nog had gevraagd naar Nederland of Cuba te willen vertrekken voor beterschap. Van de oogarts kreeg hij te horen dat het niet hoefde. Zijn oog bleef rood en op bepaalde momenten zag hij verschillende kleuren. Dit vertelde hij aldoor aan de oogarts, maar die vond dat het een normaal verschijnsel was. Bij elke behandeling werd zijn oog met een apparaat gecheckt en werd hij naar huis gestuurd, zonder dat het verder werd onderzocht. Op 2 maart verloor de landbouwer zijn zicht helemaal. Op 4 maart ging hij weer voor controle en kreeg toen van de arts te horen dat zijn oog was beschadigd en dat er niets meer gedaan kon worden.
Na deze boodschap brachten familieleden van Gasieta geld bij elkaar en lieten hem voor behandeling overvliegen naar Nederland. Hij werd door twee oogspecialisten behandeld in het oogziekenhuis in Rotterdam. Gasieta kreeg te horen dat een deel van zijn netvlies was losgeraakt. Hij kreeg van de specialisten ook te horen dat de schade wel te herstellen zou zijn geweest indien er eerder was ingegrepen. De specialisten vroegen naar de bijbehorende echo’s die bij zulke behandelingen steeds gemaakt worden om de vorderingen na te gaan. Die werden bij de oogarts in Suriname opgevraagd, maar deze gaf te kennen dat ze niet goed waren. Hij had ze vernietigd. Gasieta is ten einde raad en zegt dat hij het niet hierbij zal laten. Hij overweegt stappen te ondernemen tegen de oogarts aan wie hij nalatigheid verwijt. Ook overweegt hij een klacht te deponeren bij het Medisch Tuchtcollege.
