Van werken gaat men niet dood, plegen wij wel eens te zeggen. Geheel juist is dat niet in geval er niet wordt gelet op veiligheid en rust. Alle beroepen hebben hun risico’s, zelfs het schrijven van een krant. Dit kan in bepaalde landen gevaarlijker zijn dan in andere landen en soms zelfs gevaarlijker dan het gevaarlijkste beroep in de mijnbouw, bosbouw of visserij. Deze risico’s vallen niet regulier te verzekeren of überhaupt met overheidsdiensten te voorkomen via reguliere controle. Waar wij het echter hier nu over willen hebben, is de situatie op de werkvelden in Suriname. Onlangs verscheen in de krant het bericht dat in West Suriname een werknemer gewond raakte tijdens het omhakken van een boom te Mozeskreek. Tijdens het vellen van de boom is een tak daarvan op de werknemer terechtgekomen. Hij moest met het vliegtuig naar Paramaribo vervoerd worden voor medische hulp. De werknemer moest opgenomen worden in het ziekenhuis, omdat hij inwendige kneuzingen heeft opgelopen. Hoe het verder zal vergaan met deze werker vernemen we later wel, feit is wel dat het hier om een ernstig werkongeluk gaat. In de krant verscheen onlangs dat de regering meer bevoegdheid heeft gegeven aan ambtenaren die arbeidsregels onderzoeken, zodat ze hun werk beter kunnen doen. Onderkend moet worden dat nu meer dan vroeger en steeds meer op het hele territorium van Suriname gewerkt wordt. Surinaamse bedrijven en buitenlandse bedrijven zijn bezig het hele binnenland van Suriname, dat eens braak lag, te ontginnen. Het milieu moet het ontgelden, er is geen inspectie immers die streng let op de gevolgen van economische activiteiten op het milieu. Er zijn bedrijven aan wie de regering als deel van de deal die ze sluit, vraagt om een milieu- en sociaal impact assessment te voeren, voordat de activiteiten een aanvang maken. Nimos let dan op de milieueffecten en van de invloed van de activiteiten op de lokale gemeenschappen en de lokale traditionele economie zijn er geen duidelijke instituten die controle moeten uitoefenen. Gesprekken vinden wel plaats met lokale gemeenschappen, maar het stramien waarbinnen deze dialoog moet plaatsvinden is niet bekend, althans het is niet wettelijk vastgelegd. Toelaatbare impact op het sociale leven is ook niet vastgelegd. Doorgaans komt het voor dat in de lokale gemeenschappen arbeiders worden gezocht voor activiteiten in het binnenland of dat deze binnenlanders zich aandienen voor werk. Over het algemeen is de scholing van deze handarbeiders laag. Veel binnenlandse en buitenlandse bedrijven maken daarvan misbruik. Geld is de drijfveer van de werkzaamheden, op de veiligheid wordt er geen aandacht als zodanig besteed. Een van de gevaarlijke sectoren wereldwijd is de bosbouw. Het ongeval van daags terug is ook in de bosbouw. Er bestaan geen nationale veiligheidstandaarden speciaal ontwikkeld voor de bosbouw. Bedrijven hebben dan als bonafide organisatie de plicht om zelf te zoeken naar standaarden die geen smet werpen op het product dat ze leveren aan landen die letten op het productieproces in relatie tot mensenrechten. Nationale consumenten die zijn al helemaal niet opgevoed met enig bewustzijn over keurmerken. Men kijkt hier uitsluitend naar de prijs en kortingen en de kwaliteit.
In het kader van de ordening van de goudsector valt het op dat de regering nog niet denkt aan de ordening van de andere sectoren in het binnenland. Voor arbeiders in Paramaribo, Wanica en Commewijne is het relatief gemakkelijker om de aandacht van de overheid te vragen over misstanden die hun werkplaats heersen. Voor de overheidsdiensten, de politie en de dc is het gemakkelijker om de controle te gaan uitvoeren in de bedrijven. In het binnenland dat voor ons doen immens uitgestrekt is, is het een andere zaak. Daar komt nog bij kijken dat arbeiders minder geschoold zijn en minder op de hoogte van de regels die met betrekking tot het personeel en zijn veiligheid gelden. De regering moet in dezelfde trend als de ordening goudsector ook andere sectoren gaan bestrijken zoals mining in het algemeen, maar ook de bosbouw en de landbouw. Op deze gebieden is er ook ordening nodig. De overheid moet op de hoogte zijn hoeveel werkongelukken zich op de werkplaats voordoen en van welke aarde deze ongelukken zijn. Alleen dan zal ze in staat zijn om gericht te kunnen optreden en strategieën te bedenken. De kans bestaat dat een deel van de werkongevallen in het binnenland niet worden gemeld en dat de overheid van alarmerende trends niet op de hoogte is. Wat de overheid in principe moet doen, is een onderzoek opdragen aan een onderzoeker om na te gaan hoeveel ongelukken in de afgelopen periode in het binnenland, waar de regering zwak vertegenwoordigd is, zich hebben voorgedaan. Welke impact deze ongelukken hebben gehad op het lokale leven moet ook worden nagegaan. Het binnenland is vanwege de onderwijsbeperkingen en de uitgestrektheid een speciaal gebied. Om de veiligheid hier te waarborgen van de Surinamers moet extra gelet worden op het gedrag van bedrijven. Als dat niet gebeurt, zal de lokale bevolking vanwege het gemiddelde ontwikkelingsniveau een zware prijs bepalen voor de zogenaamde ontwikkeling dat in het binnenland plaatsvindt.
