Corruptie en zelfcensuur door de Surinaamse pers behoren tot de grootste schendingen van mensenrechten in Suriname, volgens het nieuw uitgebrachte mensenrechtenrapport door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. ‘Lokale en internationale leden van de pers hebben bedreigingen met geweld gerapporteerd direct gerelateerd aan hun behandeling van de aanpassing van de Amnestiewet’, staat min of meer letterlijk in het rapport. ‘De officiële zegsman van de president bekritiseerde publiekelijk en intimideerde journalisten die verslag deden van de negatieve reacties van het publiek op de wetswijziging’, staat er voorts in het rapport. Sommige leden van media zouden hun praktijk van zelfcensuur hebben voortgezet als reactie op de druk en intimidatie afkomstig van ‘senior government officials’ of ‘community leaders’ tegenover journalisten die negatieve berichten over de administratie (regering) publiceerden. Het rapport vermeldt ook dat nieuwsmedia geaffilieerd aan bepaalde politieke partijen hun journalisten hebben ontmoedigd om over bepaalde onderwerpen verslag te doen. Opmerkelijk zijn ook de opmerkingen door de Amerikanen gemaakt over internet. Alhoewel de overheid geen restricties heeft opgelegd voor de toegang tot het internet en ze verklaarde geen e-mail berichten te monitoren, hebben journalisten, leden van de politieke oppositie en hun aanhangers en andere onafhankelijke instituten verklaard dat ze het gevoel hebben dat e-mail en sociale media accounts worden gevolgd of dat er inzage verkregen wordt. De overheidsfunctionarissen die in de door belastinggeld gefinancierde propagandamachine van de regering werken, moeten nu liever gisteren dan vandaag beseffen dat elke move van hun in de formele functie wordt gevolgd. Elke verkeerde move kost het land geld en verliest het land grip op de bestemming van kapitaal dat door rijkere landen ter beschikking wordt gesteld. De Amerikanen stekken enige dollars ook in Suriname en de bestemming wordt mede bepaald door wat State Department constateert aan onvolkomenheden. Op basis van dit rapport is te verwachten dat het geld zal gaan richting training van overheidsfunctionarissen en de media op het gebied van de persvrijheid. Die trend zien wij al. Alzo is er dus minder geld voor bijvoorbeeld kleine ondernemers die een productieproject graag gefinancierd zouden willen hebben of voor directe voorzieningen die de productie in het algemeen positief bevorderen. Intimidatie uitgaande van overheidsfunctionarissen dichtbij de president schaadt de burgers en het imago van het land en kost ons ook nog geld. Op 19 april, terwijl de USA nog worstelden met de ontploffingen in Boston, werd het jaarlijkse mensenrechtenrapport door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, gelanceerd. Het rapport gaat over 2012 en interessant is om te weten wat er nog allemaal meer over Suriname in staat. Een ander punt waar de Amerikanen over struikelen, is de corruptie in het land. De wetgeving in Suriname zou corruptie door overheidsfunctionarissen strafbaar stellen, maar de regering past de wet niet effectief toe, merkt het rapport op. Zaken komen voor de rechter na groot oponthoud. De Wereld Bank typeert corruptie als een serieus probleem in Suriname. De media melden heel frequent vermeende corruptie met betrekking tot uitgifte van land en concessies, misbruik van staatsgelden en andere praktijken, staat in het rapport. Een groot deel van het publiek gaat ervan uit dat overheidsfunctionarissen hun machtspositie misbruiken voor persoonlijk gewin. Het rapport vindt het nodig om op te merken dat openbare functionarissen geen verplichting hebben om inzage te geven over hun financiële positie. Juspol, het OM en de fraudepolitie zouden te kampen hebben met een capaciteitsgebrek en inadequate wetgeving. Het rapport noemt ook de moeilijke toegang tot informatie en gebrek aan wettelijke regels daaromtrent. Er bestaan geen straffen in Suriname op het niet verschaffen van informatie en geen orgaan waar men een klacht kan indienen of in beroep kan gaan als gevraagde informatie niet verkregen wordt. Opmerkelijk is dat Buza Amerika corruptie – samen met overvolle gevangenissen en lange inverzekeringstelling voor rechterlijke uitspraak – ziet als een van de 3 meest serieuze mensenrechtenproblemen in Suriname in 2012. Naast zelfcensuur worden ook discriminatie van vrouwen en minderheden (Marrons en Inheemsen), huiselijk geweld tegen vrouwen en kinderarbeid in de informele sector als serieuze mensenrechtenproblemen gezien. Het rapport besteedt ruime aandacht aan de Amnestiewet en straffeloosheid, onnodig gebruik van geweld door wetsdienaren tegen verdachten tijdens de opsporing en in gevangenschap en misbruik van gevangenen door gevangenisfunctionarissen. Wat is het effect van deze opmerkingen en conclusies van de USA State Department? In het algemeen zijn de constateringen van de USA, die verkregen worden via de Amerikaanse intelligence, voer voor belanghebbende volkenrechtelijke organisaties en ngo’s betrokken in het land om de punten op te pakken en vanuit hun discipline dieper technisch te gaan graven. Het doel van dit alles is om de regering, elk vanuit hun respectieve aandachtsgebieden, zover te krijgen dat ze het probleem erkent en acties onderneemt om het probleem aan te pakken en de situatie te krijgen overeenkomstig de internationale verdragen en internationale handelsafspraken. De conclusies zoals die getrokken worden in het rapport, brengen de staat Suriname in een lastige positie in interactie met buitenstaanders. Zo kan het dus zijn dat verschaffers van kapitaal hun voorkeuren wat de bestemming betreft zullen willen kanaliseren in de richting van de tekortkomingen die worden geconstateerd en niet in een economische richting die de regering zou willen. De regering zet zichzelf in verlegenheid door geen acties te ondernemen en burgers die zich internationaal bewegen, blijven niet bespaard van de effecten. Een zeker wantrouwen ontstaat internationaal als deze conclusies steeds worden getrokken. Maar intern betekent het ook – en dat is niet minder belangrijk – dat er in ons land er misstanden zijn. De regering moet in haar eigen boezem tasten en maatregelen treffen om deze misstanden die onze burgerij teisteren, op te heffen.
