De president van de Republiek Suriname erkent dat er met geld over de balk wordt gegooid, maar is niet bereid om het probleem aan te pakken. Deze conclusie zou achteraf bekeken al heel vroeg in deze regeerperiode getrokken kunnen worden. De beweringen zijn aanhoudend dat de regering Bouterse/Ameerali met toestemming en goedkeuring van de hoogste uitvoerende autoriteit op grote schaal geld verbrast. De president zoekt daarvoor een zondebok en vindt dat gemakkelijk: op de werkplekken dus in de ambtenarij. Ambtenaren zijn niet geliefd bij de burgerij en de negativiteit over de ambtenaar gaat er als zoete koek in. En daarvan maakt de president nu misbruik door het publiek af te leiden. De miljoenen die worden uitgegeven met zijn goedkeuring is inmiddels bekend. Overwegingen van rechtmatigheid en doelmatigheid zijn zoek. Maar de laatste persoon die in het openbaar daarover zich zal uitlaten, is de eerste autoriteit die dat zou moeten doen: de leider van de regering. Met de recente uitspraken die de president heeft gedaan ten aanzien van het snijden in overheidsuitgaven heeft de president zich behoorlijk belachelijk gemaakt. De president wil als eindverantwoordelijke van alle overheidsbeleid de overheidsuitgaven terugbrengen, maar is niet in staat of bereid in de juiste richting te kijken. De president is kennelijk bang om vrienden en kennissen aan te treffen als hij in de juiste richting kijkt. De grootste verspilling vindt plaats in de kringen van de president en zijn politieke loyalisten en vrienden. In dit kader moet dan weer aangehaald worden de zogenaamd slechte metgezellen die de president omringen, zoals een van zijn geestelijke begeleiders liet blijken enige tijd terug. De president vond het nodig te verklaren in de media dat hij de overbodige uitgaven van zijn regering zal aanpakken. De president zegt dat hij niet langer zal toestaan dat staatsgelden besteed worden aan luxe goederen, voeding en drank. Daarmee manipuleert de president de publieke opinie en wijst hij in de richting van de collectieve zondebok: de ambtenarij. Uit de woorden van de president blijkt dat de ambtenaren, of een deel van de ambtenarij, uitgebreid op de overheidskantoren eet en zuipt op staatskosten. Om dat te kunnen doen, moet men de regels op de overheidskantoren kunnen omzeilen en onnodige uitgaven kunnen bewerkstelligen. Nu zijn dat voornamelijk de ambtenaren die uit de gelederen komen van zijn eigen partij. De president doet blijken dat er zoveel is gegeten en gezopen dat met al dat geld scholen en poliklinieken hadden kunnen worden gebouwd. De vraag rijst waar de drie- en zevengangen worden opgediend en waar de zuippartijen worden gehouden. Is dat ook het geval op zijn kabinet? Hoeveel is er exact verbrast aan eten en zuipen aan het werk?
Uit de woorden van de president blijkt dat de president niet bereid is om het probleem van overdadige, onrechtmatige en ondoelmatige uitgaven aan te pakken. Dat zeggen wij omdat hij in de media het heeft over ‘de bezuinigingsmaatregel’, dus de maatregel tegen het vermeend uitgebreid eten en zuipen op staatskosten op de overheidskantoren. Het maandenlang schreeuwen van de oppositie over wantoestanden op het ministerie van OW, een conservatief broeinest van corruptie, dringt niet door tot de president. Wat de president in principe met zijn statement zegt, is dat de burgerij en de oppositie zich niet moeten bemoeien met de besluiten die hij mag nemen. Hij mag afwijkingsresoluties maken met betrekking tot het kopen van diensten en goederen en hij is alleen aan zichzelf verantwoording schuldig. De president zegt dat hij de ministers zal aanspreken om het mes erin te zetten en daarmee doet president overkomen naar het publiek alsof de ministeries bacovewinkels zijn. De ministers kunnen alleen uitgeven wat in de begroting is goedgekeurd door DNA. De kosten liggen op de begroting hoog bij het kabinet. Er is sprake van megasalarissen nog erbij voor functies die gecreëerd zijn om oude vrienden te verzorgen. De president zal niet in die richting kijken, maar het probleem zit hem voor een niet onaanzienlijk deel in de overfacturering bij aankopen over alle linies, maar met name bij overfacturering bij aanbestedingen en gunningen. Er vinden onderhandse gunningen plaats onder de ruimte die door deze regering is gecreëerd. De afwijkingsresoluties die het achterwege laten van openbare aanbestedingen mogelijk maken, worden door de president himself getekend. Het gaat om honderden miljoenen SRD’s. Veel ‘public spending’ gaat ook zitten in het permanent inhuren van een vliegtuig door de president. Voorts moet niet vergeten worden de recente aankopen van ambassadegebouwen, zonder dat de concrete output van de economische diplomatie goud uitgewerkt is. We denken onder meer aan de ambassade in Parijs, Frankrijk. Van dit gebouw kunnen niet eens de aanzienlijke notaris-/administratiekosten worden betaald. Vooral de laatste maanden stapelen de corruptieschandalen ook rond de uitgifte van gronden en concessies zich in zo een hoog tempo op dat de gemiddelde burger al gauw de tel kwijtraakt. Het verkwisten van geld koerst richting de eerste NDP-periode in het democratisch tijdperk. Het leven op grote voet zal de economie niet onaangeroerd laten. De dollar zou bijvoorbeeld al behoorlijk schaars zijn waarbij een verwijdering tussen wat de CBvS wil en wat de straat aanbiedt al heeft plaatsgevonden. Het wachten is nu kennelijk op de inkomsten die binnen moeten komen rond de deadlines van de SAS-belasting in april. Met deze inkomsten zal men een aantal dringende betalingen doen. Minder invloedrijke dienstverleners zullen nog moeten wachten. Beweerd wordt dat de AOV, kinderbijslag, naschoolse opvang en de aankoop van boeken die leerkrachten nog niet goed begrijpen in enige mate ook bijdragen aan een middelentekort. De president is getypeerd als een persoon die de fout liever verder van zich zoekt. Die patroon is van de jaren ’80 en het gevolg zijn de reshuffling op reshuffling die in het verleden plaatsvonden en waarvan we een ronde nu al achter de rug hebben. In elk geval is het verontrusten om te ontdekken dat de president niet in staat zal zijn om zeker de ‘big spendings’ inzake de uitspattingen bij de ordinaire aanbestedingen en de overfactureringen aan te pakken. De president heeft oog voor de kruimels en daarmee wordt zand in de ogen van de bevolking gestrooid. Er is geen sprake van structureel uitgebreid eten en zuipen op overheidskantoren op kosten van de Staat. Geïsoleerde gevallen op geïsoleerde plekken die eerder in de regionen van de president liggen, zijn niet uitgesloten. Maar de werkplek van de overheid de schuld geven, is een teken aan de wand dat er nog meer komt.
