Nauwelijks hebben wij het gehad over het chaotische binnen de leiding van het land en wij daardoor onze vaste koers niet kunnen bepalen, of op 14 maart 2013 werd dit bevestigd in het “Eindverslag van de Conferentie Vision 2030”. Met de hele zogenaamde politiekvoering zijn wij een op drift geraakt volk geworden, dat maar niet geïnspireerd kan worden een vaste koers te gaan varen die het juiste proces moet inzetten welke moet leiden tot welvaart en welzijn van land en volk. En dit alles enkel vanwege de persoonlijke belangen van onze vele nietszeggende politici. Als u zich nog kunt herinneren stelden wij toen dat de leiding van het land in handen moet zijn van serieuze, deskundige, bekwame en integere persoonlijkheden die gezag uitstralen. Geen macht, maar gezag! Niets is zo desastreus voor een land dan wanneer de leiding wordt beheerst door omhoog gevallenen, die slechts hun eigen belang weten te dienen. Beunhazen. Enkele daarvan, en dit bewijst ons huidig regeringsbestel duidelijk, zijn zelfs zo dom dat zij bij gebrek aan primaire scholing enkel als jaknikkers voor hun partij weten te dienen. Daarbij beseffen zij niet eens dat zij vanaf het moment dat zij zichzelf aan de kiezer hebben opgedrongen, in dienst zijn van de totale gemeenschap en niet van een persoonlijke futuboi of van enig leider. Als deze lieden in staat zijn geweest serieus de inhoud van het “eindverslag Vision 2030” tot zich te kunnen nemen, dan hebben zij zeker ook gelezen dat daarin opnieuw en duidelijk omschreven staat welke taak zij op zich hebben genomen. Algemene vooruitgang (dat is wat zij de kiezer o.a. beloofd hebben) is een collectieve verantwoordelijkheid waarbij de politiek en de bestuursstructuur ontwikkelingsdoelen horen na te streven en niet achter partij en persoonlijke belangen aan te jagen. Dit zeggen niet wij, maar gerespecteerde personen als Hans Breeveld, Amwed en Chandi Jethu, Marten Schalkwijk en Henri Ori. Ondanks dat elk zijn politieke voorkeur zal hebben, hebben zij opnieuw juist de integriteit die hoort bij het leiding geven, benadrukt. Daarmee tegelijk de koers die ons land dient op te gaan. Het komt erop neer dat de verantwoordelijkheid eigenlijk ligt bij de kiezer, die zich niet moet laten leiden door schreeuwlelijkerds, misleiders en komedianten. Hoe kan bv. een justitieel bevlekte en incapabel figuur een rolmodel vervullen? Laat ons dit vaststellen: het grootste gevaar voor Suriname is de Surinamer zelf. Ons probleem is nl. dat reeds ver voor Barak Obama wij hier het “Yes, you can” huldigden, maar dat wij in tegenstelling tot Obama, mensen zonder enige geestelijke bagage de gelegenheid boden de wetgeving en het bestuur in het land te beïnvloeden. Dat werd gaandeweg sterker toen deze lieden ontdekten dat daaraan ook macht kon worden verbonden en dat “Yes, you can” in die richting kon worden gebogen. Het is thans zover dat werkelijk een ieder met een grotere mond een politieke partij kan oprichten en een stel onnozelen om zich heen mag verzamelen. Of hij kan een bestaande partij binnendringen en met zijn dubieuze inkomsten de kas spekken om vervolgens zonder enig gecultiveerde geestelijke bagage het dan ook nog rechtvaardig vinden macht daaraan te ontlenen en deze ten eigen bate aan te wenden. Hier wordt ook niet voor vol aangezien die ene omhooggeschoten pientere boy, die wel een intellectuele ontwikkeling weet door te maken, maar de daarbij horende mentale ontwikkeling mist die voor balans moet zorgen. Met andere woorden, hij blijft steken in de zo vaak gehoorde goot. Wij merken dus ook dat populariteit alleen maar, geen zoden aan de dijk legt; integendeel zorgt deze voor het op drift raken van een volk. Begrijpt u dan hoeveel erger populisme doorwerkt? Dit soort lieden is zich terdege bewust van hun handelingen, omdat zij al voor het betreden van de verkiezingspodia het begrip dienstbaarheid uit hun vocabulaire hebben geschrapt. Dat is niet verwonderlijk, omdat het voor hen een kunstmatig en niet een natuurlijk begrip is, dat zij tijdens de opvoeding hebben gemist! Met het hierboven geschetste begrijpt u dat er vele “leiders” ontstonden zonder enige diepgang. Wezens, die niet diep en breed konden denken. Mensen zonder een toekomstgerichte visie, maar die enkel leefden in het hier en nu. Waar is een Frank Essed? Een Coen Ooft? Een Johan Ferrier? Vertrouwenwekkende figuren van wie bemoediging kon uitgaan, zoals Obama wisten deze figuren het volk positief te inspireren tot verheffing. Personages die geen eigen agenda eropna hielden, maar toekomstgericht het belang van land en volk dienden. Wat hebben wij vandaag? Minachting, zelfs verachting en vertrapping van de hoge waarden door zelfs de hoogsten van het land. Verantwoording wordt niet of nauwelijks afgelegd. Ook niet als deze is vereist. De vervulling van voorgeschreven taken wordt zonder ernst, maar enkel met luim uitgevoerd. Als wij met dit soort lieden moeten doorgaan, zullen wij steeds blijven zwalken zonder een vaste koers te vinden. Staatslieden zullen wij dan nooit voortbrengen, maar we zullen overgeleverd blijven aan dat wat zich politicus durft noemen. De nieuwe wind die er waait aan de Mr. J. Lachmonstraat zal ons hoop moeten geven!
Opmerking van de redactie:
Dit artikel is het laatste stuk dat dhr. Wilfred Molly, nu wijlen, had geschreven voor zijn wekelijkse publicatie in Dagblad Suriname. Het stuk hebben wij ontvangen uit handen van één van zijn beste vrienden, dhr. Rudi Jong Loy, die steeds heeft meegeholpen om te geraken tot een juiste vormgeving van de artikelen bekend uit de serie: “De Verrekijker……Wilfred Molly”.
