Wat een mentaliteit zeg. Schandelijk is dit. Als ik dit soort dingen zie dan vraag ik mij af wat er nu aan de hand is. Er is werkelijk helemaal geen verantwoordelijkheidsgevoel. Op dinsdag j.l reed een 16 jarige bromfietser in de Paul Polakstraat. Hij werd toen achterna gezeten door de hond van een van de bewoners. Doordat de jongeman probeerde de hond te ontwijken, kwam hij te vallen en je wil het niet geloven, maar er was een behoorlijke snee aan zijn kin en schaafwonden over zijn lichaam. Zou je aannemen dat de eigenaar van de hond haar verantwoordelijkheid zou nemen, maar verre van dat!
De jongeman kijkt naar de eigenaresse die gelijk de straat op kwam en zegt: “Uw hond heeft me laten vallen”. Hierop zegt de vrouw: “het is mijn hond niet”, en doet de poort dicht en vervolgens loopt zij naar binnen. Zij laat de gewonde 16-jarige gewoon zitten. Ja, echt waar! Gelukkig kwamen de zusjes van de jongeman net aan; die hielpen de jongen overeind en brachten hem naar huis. De moeder neemt de jongen mee naar een kliniek aan de Wilhelminastraat waar zij vraagt of er een rapport kan worden opgemaakt voor de politie. Dat kon niet. Sterker nog, omdat zij er op stond, werd zij de deur gewezen met de gewonde jongeman. De moeder besloot toen om maar geen rapport te laten maken, maar haar zoon wel te laten behandelen. Na 7 hechtingen te hebben gekregen, gaat de moeder met haar zoon naar de politie, onze beste kameraad. Komt zij daar aan, staat een agent met een bierbuik, bij de trap te genieten van zijn sigaret. De moeder vertelt deze goede man dat zij aangifte kwam doen. Zij weet natuurlijk niet hoe het precies werkt maar de politie weet het natuurlijk wel. De agent vraagt aan de moeder wat er gebeurd is en zij vertelt heel braaf haar verhaal. Antwoordt de agent: ‘Wat moet ik dan doen?’. Moeder heel emotioneel:” Zegt u me dat maar, u bent toch politieman. Agent: ‘Ga naar huis hoor, ik stuur wel een wagen als ik eentje heb’. Nog emotioneler en erg onder de indruk loopt de moeder weg en gaat naar huis. Een urtje later, yes, de politie! De agenten horen het verhaal aan, leggen uit dat er geen sprake is van een strafbaar feit, maar ze zullen nog even kijken en zij vertrekken daarna. Ze rijden blijkbaar langs de woning van de mevrouw en komen terug. Ze spreken de moeder aan met de woorden: “De mensen zijn niet thuis en ik zie geen honden op het erf”. Klaar was Kees. De moeder denkt, ‘als de politie niets doet dan ga ik zelf maar op onderzoek uit’. Ze stapt dus naar de buurvrouw en vraagt om rekenschap. “ Ik heb geen hond”, zegt de vrouw. De moeder zegt: “daar loopt uw hond”.
De vrouw zegt:” Deze hond loopt wel hier maar hij is niet van mij”. Is dat nou de mentaliteit in ons geliefd Suriname? En als dat onverhoopt zo is, waar gaan we dan naartoe?
Rebien
