Het voorgestelde minimumloon van SRD 3 door het bedrijfsleven noemt directeur Roy Haverkamp van de Scholingsinstituut voor de Vakbeweging in Suriname (Sivis) onrealistisch. Het laagste vaste loon ligt momenteel zelfs hoger dan dit bedrag. Het Sivis gaat er van uit dat het minimumloon gezien moet worden ‘als een soort garantie’. ‘Het is geen loonsverhoging, zoals het bedrijfsleven doet voorkomen. Het moet de werkers een garantie bieden zoals de voorzieningen die onderdeel zullen zijn van het sociaal zekerheidsstelsel’, zegt Haverkamp. De Sivis-topper wijst er op dat het minimumloon geen vraagstuk van vandaag is.
‘Reeds voor de jaren ‘80 waren er bewegingen van uit de overheid richting vaststelling van een minimumloon. De invoering zou plaatsvinden tegen de achtergrond van de ontwikkeling van een evenwichtig loon- en prijsbeleid. In die periode heeft een aantal landen uit de regio dit concept ingevoerd. Suriname bleef echter achter op dit stuk.’ Haverkamp vindt dat de opmerking van het bedrijfsleven dat het gemiddelde inkomen een hoog welvaartspeil indiceert, geen hout snijdt. ‘Het grootste deel van werkend Suriname profiteert niet van de gemeten economische groei en welvaartspeil. Er is een scheve verdeling wat betreft het aandeel in het nationaal inkomen. Het is maar een kleine groep die geniet van het hoog gemiddeld inkomen.’ Haverkamp wijst op excessen als het krakersprobleem en de toegenomen criminaliteit, die aantonen dat niet een ieder geniet van de economische groei. Het Sivis houdt net als de vakbeweging vast aan de SRD 5 per uur voor het minimumloon.
