Agressief en gewelddadig gedrag vanuit teams van bepaalde buurten is schering en inslag bij vooral voetbalcompetities die afgewerkt worden bij de lidbonden van de Surinaamse Voetbalbond. Ook wedstrijden die in de Topsectie kenmerken zich wanneer bepaalde teams spelen door met name agressie op de tribunes. De Surinaamse Voetbalbond treedt niet op tegen dit soms verbaal geweld en geeft ook geen instructies aan wedstrijdcommissarissen om op een uniforme wijze op te treden. Dit uitschelden van de supporters, de laatste tijd opmerkelijk genoeg veel vrouwen uit volksbuurten, gaat onaangepakt en onvermeld. Maar wat wel wordt aangedikt, zijn de disproportionele zware straffen die worden uitgedeeld aan jeugdspelers. Om de publiciteit te halen, laten strafcommissieleiders steeds zichzelf gelden. Enige notie van het jeugdvoetbal heeft men niet omdat men zaken niet van dichtbij kent, ondanks het feit dat men geïsoleerd van de sfeer kan proeven. Men zit lekker thuis om dan te concluderen dat er een escalatie is in het jeugdvoetbal, omdat een aantal rode kaarten is gevallen. Het is niet duidelijk of er een stijgende trend is overigens en waaraan dat zou kunnen liggen. Men trekt te snel conclusies zonder oorzaken te bestuderen. Positieve prestaties en offers gaan ongemerkt voorbij, reguliere rode kaarten worden zwaar bestraft en in het jeugdvoetbal wordt onterecht de indruk gewekt dat het behoorlijk aan het ontaarden is. Waarvan er sprake is in het jeugdvoetbal is een behoorlijk mismanagement vanuit de kant van de volwassenen. Er zijn bepaalde teamleiders die bijna elk jaar oudere spelers inzetten om wedstrijden te winnen, soms worden die gehaald van de tribune wanneer een team achter staat. Wedstrijdcommissarissen zijn in een zodanige staat dat deze uitspattingen aan ze voorbijgaat. Ze letten niet op hoe wedstrijden verlopen en zitten de hele tijd tori te praten met hun voetbalvrienden. Spelers die als laatste man aan de noodrem trekken en een tegenstander vastpakken om hem het scoren te beletten, worden rood gekleurd en door het tuchtcollege geschorst voor een aantal wedstrijden als deze spelers op de zaterdag niet voor het college verschijnen. In het jeugdvoetbal is er geen escalatie aan de kant van de jonge voetballers, er is geen trend van verruwing. Wat ook opvalt, is dat de SVB het jeugdvoetbal totaal verwaarloost. Zo worden er arbiters ingezet die nog in opleiding zijn en heel vaak zo weinig zelfvertrouwen hebben dat ze niet eens kunnen beslissen welke kant een ingooibal moet gaan. Het komt ook regelmatig voor dat jeugdspelers gekleed en al moeten wachten op arbiters, die nog niet zijn komen opdagen. Jeugdspelers worden door arbiters in de jeugd heel ruw en onfatsoenlijk aangesproken. Al jaren klagen bepaalde teams dat ze benadeeld worden ten opzichte van bepaalde teams. Bepaalde arbiters gaan bovendien te intiem en familiair om met bepaalde trainers. Heel vaak komt het voor dat terwijl wedstrijden gaande zijn, de arbiter een vriendschappelijke tori praat met zo’n coach die invloed heeft. Arbiters die er alleen zijn voor het geld en geen affiniteit hebben met ontwikkeling van de jeugd en individueel talent maken veel kapot in het jeugdvoetbal. De SVB is doof voor deze klachten en bij de jeugd draait het om publiciteit van straf uitdelende autoriteiten. Het strafcollege neemt de beginselen van een eerlijk proces volgens klachten van jeugdleiders niet in acht. Er wordt niet gecommuniceerd met bepaalde leiders en voorzitters van jeugdclubs. Deze colleges leggen straffen op, maar motiveren de strafmaat niet. Bovendien klagen teams dat de teams aan hun spelers opgelegde straffen niet schriftelijk medegedeeld krijgen, laat staan dat men rapporten krijgt te zien met tenlasteleggingen of minimaal de aantijgingen van de arbiter. Heel vaak blijkt dat arbiters niet in staat zijn hun rode kaarten in een rapport te verantwoorden met feiten en omstandigheden. Bovendien komt het zelden voor dat arbiters aanwezig zijn om gehoord te worden naar aanleiding van door hun gestrooide rode kaarten.
Een omissie die breed geconstateerd wordt in het seniorenvoetbal in de verschillende competities zijn wedstrijdcommissarissen die de durf niet hebben om tegen fans van bepaalde teams op te treden. Enige weken terug schreven we over het toestaan van verbaal geweld door een SVB-functionaris, die zelfs in een CFU-commissie zitting mag nemen vanwege zijn arbitrageachtergrond. De SVB treedt alleen op tegen personen die zich doorgaans ordelijk gedragen op alv’s. Tegen teams, waarvan de vertegenwoordigers zich incorrect gedragen, heeft men de durf niet. Het gevolg van dit laks gedrag van de SVB is dat het moeilijk wordt voor ouders om hun kinderen naar voetbalwedstrijden, die bijvoorbeeld zaterdagmiddag worden gespeeld, mee te nemen. Vanuit de tribunes zijn het steevast een handjevol mensen van meestal dezelfde buurten die de arbiter de huid vol schelden. Als aan de aanwezige politie gevraagd wordt of de scheldwoorden, die in het openbaar worden gebruikt, haar niet noodzaakt om op te treden, verwijst men de rechtgeaarde burger naar de wedstrijdleiding, waaronder ook hoort de wedstrijdcommissaris. Deze heren zitten heel vaak meters verwijderd van waaruit de scheldkanonnades afgevuurd worden. Bij live wedstrijden kan het kijkerspubliek zelf merken dat veel wordt toegestaan in Suriname door de bonden. De situatie is in Suriname echter beter te beheersen vanwege het ‘schaalvoordeel’; tribunes zijn klein en het totale toeschouwerspubliek vaak niet meer dan 100. Dan nog treden wedstrijdcommissarissen en de politie niet op. Wedstrijdcommissarissen rapporteren dit soort calamiteiten niet naar de SVB of de SVB heeft het handhaven van orde en rust op de tribunes niet als prioriteit. Het gevolg is dat veel burgers bepaalde wedstrijden niet bezoeken en kinderen steevast thuis laten. Wat de laatste tijd opvalt, is dat veel vrouwen uit volksbuurten danig tekeer gaan.
Het geweld op de Surinaamse sportvelden bij het seniorenvoetbal kent ook het fenomeen van toeschouwers die de velden oplopen. De SVB heeft zich in het verleden koest gehouden bij calamiteiten in high profile wedstrijden. De bond heeft geen maatregelen getroffen en evenmin de lidbonden proberen te beïnvloeden. Het gevolg is dat er wat dat betreft niet veel is veranderd. En wat dat betreft verdienen de bevoegde voetbalautoriteiten binnen de SVB, die maatregelen moeten treffen, de rode kaart.
