Uitnodigingen, personen die goed weten te slijmen doen hun werk dag en nacht. Gesprekken worden tot diep in de avond gevoerd; openlijk en of in het geheim, maar niet meer achter gesloten deuren. Vergaderingen en bijeenkomsten werden georganiseerd, aanhangers werden opgehaald , een catering gezocht, men let tegenwoordig niet meer op de prijs. De politiek betaalt later wel, dat is geen probleem. Zij moeten komen; anders a tori e dede, a no spang. Alle bevolkingsgroepen zijn bewuster geworden. De nazaten van de contractanten, allemaal willen ook van de pot mee genieten. Ze willen ook meereizen en van de luxe kamers in het buitenland proeven en ook van de geurige spijzen van het Oosten en Afrika. Een ieder wil nu proeven op ’s landskosten. Stel je eens voor dat dat niet mogelijk is. Wel nu, we tellen nog slechts enkele maanden dan begint de grond werkelijk te schudden. De tongen raken los en de stemmen klinken harder dan normaal want de leiders hebben ze nodig om propaganda te maken. Inderdaad. Groepen beginnen zich te bundelen en ze zoeken steunpilaren. Natuurlijk een stevige pilaar, een ijzeren paal of stenen muren, maar het moet in geen geval ‘popo-oedoe’ zijn. Kleine groepen moeten nog een goede steunpilaar zoeken. Zij die nog geen veilige haven gevonden hebben, praten als brugman om alsnog hun plaats veilig te stellen. Zij van wie de benoemingen of aanstellingen nog niet zeker zijn, lopen hun schoenen kapot om hun doel te bereiken. O, wat een toestand gaat het worden in de komende maanden. Let maar eens om de strijd van de plaats van het te bouwen ziekenhuis van Wanica, dat van links naar rechts moet worden verplaatst. China zal zich zelf hebben afgevraagd: wat een toestand in Suriname. Zoveel grond en toch nog geen vrije plaats, nota bene voor een ziekenhuis. En de minister die halsoverkop zijn besluit moest terugnemen. Slikken, inslikken, er was geen andere keuze. Anders gaat je kop vallen. Ja, ja alles wordt tegenwoordig vertaald in het Engels. De wereld is op de hoogte en wat voor een gezicht slaan we in het buitenland. De kwestie van de OAS-deskundige Ramdin die de wereld heeft verrast dat ons land hem niet zal ondersteunen in zijn nieuwe post. O, o wat een toestand. Alles draait om macht. Waarom word je niet opgenomen om naar het land van Obiang mee te reizen en te gaan genieten van mals kaaimanvlees? Want van de meer dan dertig reisgenoten praten heel weinig Engels en Frans nog minder. Ik kijk later liever via onze zender naar de beelden en meelifters. O ja, de premier van Guyana was ook van de partij. Als hij op zijn eigen houtje zou zijn geweest , zou hij er nooit aankomen. In welke taal moest de president de vergadering of het volk daar toespreken? Wellicht in Sranangtongo? Dan zou ons land echt historie in Afrika schrijven. Het is immers het land van de vele afstammelingen van Afrikanen in Suriname. Op de eerstvolgende reis naar Azië zal de president zeker de Bahasa Indonesia vloeiend spreken. Dan zullen Somohardjo, Willy Soemita en Oesman Wangsbesarie, de kroonprins van de KTPI, zeker van de partij zijn. En prins Raymond Sapoen en Hendrik Setrowidjojo dan? Zij zullen het volgens de adat eerst zeker ook hun baas moeten vragen.
Kadi Kartokromo
