Suriname is een ontwikkelingsland dat door een diep dal is gegaan. De moeilijke tijden die werden ingeleid door de periode van de zogenaamde structurele aanpassing willen wij niet meemaken. Regeringen hebben een Surinaams voorbeeld om te kijken hoe het niet moet. Het moet niet zoals het was in de tijd van de hyperinflatie in ons land. Surinaamse regeringen waken ervoor dat ze de fouten maken die toen zijn gemaakt op het financiële vlak. Surinaamse regeringen zeggen de laatste tijden heel vaak dat investeerders staan te wachten om te investeren in het land. Investeerders dienen zich ook bij mondjesmaat aan, voornamelijk in de mijnbouwsector. Soms worden deals gesloten vlak voor de verkiezingen en dienen ze als verkiezingsmateriaal, soms is dat juist aan het begin van een regeerperiode. De deals die 5 voor 12 voor de verkiezingen gesloten worden door regeringen zijn heel gevaarlijke. Politieke partijen hebben de cijfers en de feiten nodig voor het overtuigen van het kiezersvolk dat men investeringen heeft binnengehaald waarvan het volk zal profiteren. Meestal wordt dan het proces om te geraken tot de deal overhaast. De tijd die nu bijvoorbeeld besteed wordt in het bespreken en becommentariëren van delfstoffenovereenkomsten is niet besteed toen de Iamgold-deal vlak voor de verkiezingen van 2005 een feit werd. Het gevolg van de verkorte overhaaste procedure is dat het financiële gedeelte disproportioneel meer aandacht krijgt dan de sociale aspecten die kleven aan de deal. In de toekomst zal dit negeren van de sociale aspecten zich gaan wreken. Nu merken wij dat de bond bij Rosbel Goldmines al een hele tijd zijn stem laat horen over de werkomstandigheden van de werknemers. Als wij de periode in beschouwing nemen van de start van de mijnbouwoperaties van dit bedrijf, dan valt het ons op dat de werkers erg tevreden waren met het feit dat men tegen relatief hoge lonen, lange dagen mocht maken. De bond die op gegeven moment in het bedrijf actief werd, heeft ook nooit een waarschuwend geluid laten horen over bijvoorbeeld lange uren. In de gemeenschap is bekend dat het de arbeiders van het bedrijf zelf waren die stonden achter bijvoorbeeld de 12-urige werkdag. Nu, na ca. 8 jaar, is de bond genoodzaakt om zijn stem te laten horen. Het bezwaar tegen het 12 uren achter elkaar werken, wordt al zeker sinds een jaar duidelijk kenbaar gemaakt. Er zijn andere bedrijven in Suriname die ook 12 uren per dag hun arbeiders willen inzetten, maar die mogelijkheid zouden deze bedrijven nog niet hebben. Het goudbedrijf beweert dat het toestemming heeft van de regering om de arbeiders voor deze lange tijden te laten werken. Deze toestemming zou echter een vervaldatum hebben en die ligt niet ver meer in de toekomst. Vanaf het bestaan van de lange shifts bij Iamgold is dit een punt van bezorgdheid geweest wat betreft de gezondheid van de arbeiders. Is men in staat om gedurende jaren 12 uren per dag te werken? Zou het verschil uitmaken wanneer men ook compleet werkvrije periodes zou hebben? Het feit dat de bond steeds luider is gaan ageren tegen de lange werktijden, laat blijken dat de bondsleden (de arbeiders) niet meer bereid zijn om zulke lange uren te werken. Waarom dit bezwaar precies bestaat, moet straks duidelijk blijken. Het kan zijn dat na ettelijke jaren er nu gevallen zijn van gezondheidsschade en verminderd arbeidsvermogen bij bepaalde arbeiders. Maar het kan ook zijn dat het lange werken nu niet meer zo winstgevend is. De staking die bij het goudbedrijf is uitgebroken, heeft als aanleiding het eerste onderhandelingspunt namelijk het loonaspect. Begrepen wordt dat de bond wil onderhandelen over een hogere beloning. Op basis van de inflatie die zou zijn opgetreden, zou er inderdaad aanleiding kunnen zijn om te onderhandelen voor een loonsverhoging. De bond laat blijken dat de onderhandelingen die gestart waren, zijn gesprongen. De bond op zich is niet happy over de wijze waarop het bedrijf omspringt met de informatie met betrekking tot de onderhandelingen. De onderhandelingen zijn namelijk nog niet afgeblazen. Wat het bedrijf precies heeft verteld aan de werknemers is niet bekend, maar kennelijk gaat het om informatie die de bond zelf wilde doorspelen aan de leden. Voorts blijkt dat de actie begonnen is als een wilde actie, waarover de bondsvoorzitter naderhand is ingelicht. Doorgaans bestaat in deze gevallen een gewoonte om internationaal de actie als illegaal te lanceren. De bondsvoorzitter geeft aan dat het goudbedrijf niet wil praten over de 12-urige werkdag. Dat zou logisch kunnen zijn als deze praktijk niet tot stand is gekomen op basis van partijafspraken, maar op basis van een toestemming van de regering. De directie is ferm en dwingt de werknemers eigenlijk nu om zich te houden aan de werktijd en dat is 12 uren per dag. De bond stelt niet dat die werktijd illegaal is, dus ongeoorloofd is die werktijd niet. Hoe het afloopt met dit geschil wordt interessant en kan ruimte ontstaan voor andere bedrijven om ook voor 12 uren door te draaien. De vp heeft immers aangekondigd dat hij graag zou willen overstappen naar de 24-uurse economie.
