Onlangs mocht de samenleving tijdens een van de vele “Info Act” programma’s van de regering een interview van het wonderkind en “knapkop” onaangenaam verrast aanhoren. Bedoeld wonderkind is enkele jaren geleden – even na de postmilitaire periode – door Desiré Delano Bouterse, thans president van de Republiek Suriname, vleiend als minister een wonderkind genoemd. Ons Staatshoofd, geen deskundige als zodanig, meende kennelijk vanwege zijn gemis aan kennis op het gebied van de economie iedereen die een oneven getal van een even getal kon onderscheiden als een wonderkind en een knapkop te moeten/kunnen beschouwen.
Tegen beter weten in moet bedoeld wonderkind in de loop der jaren zich zijn gaan verbeelden dat hij door zijn opgedane kennis in het vak inderdaad de kwalificatie wonderkind waard is. Ofschoon – volgens bevoegde deskundigen althans – de te verwachten kennis volledig ontbreekt, komt ook nog bijkijken dat betrokkene bedroefd weinig geluk heeft met de uitvoering van werkzaamheden in de praktijk. Mijn grootmoeder zou in dit geval volstaan met te zeggen: “A man abi krabita anu”, alles waar hij zich mee bemoeit, gaat teniet. Ook in den vreemde (Antillen) zijn z’n niet weinige mislukkingen bekend. Een andere “knapkop” van gelijke pluimage, een voormalige bankdirecteur, die een autotoelage genoot die zijn maandelijkse overheidssalaris te boven ging, kan de “krabita anu” van betrokkene beamen. Hij heeft het persoonlijk aan den lijve gevoeld toen zij gedwongen waren samen te werken. Hoewel de samenwerking tussen beide “knapkoppen” niet noemenswaardig lang heeft geduurd, was die niet gespeend van onnodige problemen en tenslotte het einde daarom alarmerend. Ons staatshoofd moest toen abrupt een einde maken aan het blijvende gekibbel, maar koos bij de beoordeling van het onsmakelijk gebeuren duidelijk niet de zijde van de voormalige bankdirecteur en bekende racist, maar voor het in zijn ogen “wonderkind”, de ex-minister.
Het “wonderkind” voelt zich sindsdien nog meer gestreeld en is onlangs eindelijk erin geslaagd het staatshoofd weer eens een vriendendienst te bewijzen, uiteraard op zijn verbeeldingsniveau. Hij koos voor een vooraf goed bedacht vraaggesprek met zijn gelijke voor wat het “met vuil gooien” betreft.
Op een nogal sterrenrijke hemelavond zaten wij in een vertrouwde omgeving samen met andere leeftijdsgenoten toen wij dringend aan de telefoon werden geroepen door de vrouw des huizes. Het dringend verzoek aan de andere zijde van de telefoon was om onverwijld aandacht te besteden aan de beeldbuis om de ogen te overtuigen en de oren te luisteren te leggen. Wat wij uiteraard ook deden. Wie schetst onze verbazing, de “knapkop” was weer eens in beeld en verkondigde in samenspraak met de gesprekspartner en verzorger van het rubriek “Info Act”, heel wat onzinnigheden, halve waarheden nota bene ook nog met vuil gooien over persoonlijkheden die het aardse tranendal reeds jaren verlaten hadden, maar zich intussen in het leven zijnde zich wel verdienstelijk hebben weten te maken aan dit land.
Betrokkene staat bekend als een babbelaar en kan je gevraagd en ongevraagd in details alle verworvenheden van zijn idool bij herhaling vertellen, maar met betrekking tot de 8 decembermoorden kan hij zich niets en dan ook niets meer heugen. Naar men zegt heeft hij een selectief geheugen.
Met weinig zin, doch om zich persoonlijk te overtuigen bleef het totale gezelschap als het ware gekluisterd aan de TV aandachtig kijken en luisteren. Met het onvoorstelbare fotografisch geheugen kwam uit de mond van de “knapkop” vrij vlot het ene verzinsel na het andere. Zoals eerder in een soortgelijk vraaggesprek met dezelfde partner bleek dat hij van begin af alles en dan ook alles over het ontstaan van Staatsolie uit zijn selectief fotografisch geheugen voor de geest kon halen. Van de 8 decembermoorden is hem echter zo goed als niets bijgebleven. Hij weet niet eens meer dat hij pal naast zijn alter ego zat. De eerste voorzitter van zijn politieke partij. Als gewoonlijk trokken zij wel samen op maar in die dagen was hij – althans volgens zijn zeggen – nergens meer met zijn alter ego, de ingenieur, te bespeuren. Een selectief fotografisch geheugen van een “knapkop”, een “wonderkind” en een zgn. wereldfiguur met helaas “krabita anu”.
Het zijn dan deze figuren in de samenleving die verwachten dat er gezag van hen uit gaat doordat zij onverdiend en toevalligerwijs tot de tijdelijke leiding in het land behoren. Deze soort figuren zijn allen, ook zij met het selectief fotografisch geheugen, vergeten dat hun idool eens onder de waarschijnlijk niet te lang meer op zich te wachten gewetensproblemen in een bekende sacrale omgeving door de mand zal vallen. Hij zal er dan als hoofdverdachte zorg voor dragen dat wat hij eerder moet hebben gezegd, “met mijn hoofd gaan meerdere hoofden vallen”, ook in vervulling gaat.
Uit de kluis van een goed functionerende bankinstelling in ons land zijn er voor de Justitie en de rechtspraak veelzeggende documenten verdwenen. Maar die van de andere kluizen liggen panklaar in en buiten Suriname te wachten op het beslissende moment wanneer alleen de Schepper, Hij alleen, het voor het zeggen zal hebben, niet alleen over de politiek, maar over alles wat leeft. Wie een lang leven beschoren is, zal de afrekening van de Schepper meemaken in al zijn vormen wel te verstaan.
