Surinaamse politici die zich leiders noemen, hebben nooit inzichten genoeg gehad ons land echt tot ontwikkeling te brengen. Ze zijn allemaal steeds in gebreke gebleven om middels scholing richting te geven aan het denkvermogen van het volk. Voor de leiders ging het steeds weer om de “easy money” die beschikbaar was en de gedachte van ‘na mij de zondvloed’ overheerste. Het volk heeft wel geleefd is niet doodgegaan, maar heeft zich niet ontwikkeld als goede weldenkende wereldburgers. De cijfers over de gemiddelde ontwikkeling van onze mensen liegen er niet om.
De zogenaamde leiders die veelal hun eigen verhaal niet geloofden, hebben wel altijd voor gezorgd dat de kinderen van naaste familieleden, partijloyalisten en hun eigen kinderen zich wel beter hebben kunnen ontwikkelen door hen in het buitenland te laten studeren. De universiteiten in het buitenland, voornamelijk in Nederland, hebben immers een veel hogere standaard dan onze eigen Adek.
Deze elitegroep van de afgelopen 37 jaar, inclusief de pseudo-revolutionairen, hebben gebruik gemaakt van faciliteiten van de Staat om zich verder te ontwikkelen; dit alles ten koste van de gewone burgers van ons land wiens educatie al dan niet bewust werd gestagneerd.
De voorsprong die de elitekinderen hebben ten opzichte van de ‘armemanskinderen’ wordt nu wel echt zichtbaar in ons land. De elitekinderen hebben allemaal immers een zachte landing gehad bij hun terugkomst in ons land. Papa en mama verkeren veelal nog steeds in de riante positie van ‘het elite zijn’. Hierdoor kunnen zij ook heel gemakkelijk lobbyen voor een goede baan voor hun kinderen, ze kunnen zorgen dat ze goede werkopdrachten krijgen en zo wordt dan hun elitebelang voor de zoveelste keer veilig gesteld. Het gevolg is dan weer dat het arme kind dat minder kansen heeft gehad, hierdoor geregeerd zal worden door de kinderen van de “elite”.
Het geschoold kind dat van arme ouders komt en eerder al te kampen heeft gehad met mindere kansen, kan alleen op basis van eigen kennis en ontwikkeling uitschieten. Het aantal aan wie dit echt lukt, is in de praktijk heel klein gebleken. De elite laat geen mensen toe tot hun kringen.
Uiteindelijk zal het geschoolde kind afkomstig uit arme ouders moeten zwichten voor zaken die zij nimmer zouden willen doen door onbewust onderdanigheid en oneigenlijke zaken toe te laten om niet tot een “out cast” te gaan behoren. Niemand wil immers willens en wetens terug naar de “getto”.
Het verhaal zet zich voort naar een andere generatie, maar de oneerlijke inborst blijft hetzelfde. Het frappante is wel dat in dit scenario de film steeds dezelfde blijft, alleen nu met andere spelers.
Eerlijk werken wordt niet beloond; het wordt eerder afgestraft. Suriname in de “uitverkoop” wordt voortgezet.
I.B.
