De president geeft tijdens de begrotingsbehandeling gisteren aan dat de twee onderministers van OW en RO geen meerwaarde hebben gehad. De vraag vanuit de oppositie gesteld hoe het kan dat een onderminister op OW vanwege meer werkzaamheden op dit ministerie wordt geplaatst en ze weer verkast naar LVV, kon de president niet beantwoorden. De vraag die ook gesteld moet worden, is waarom het dan nog nodig is, als de onderministers geen meerwaarde hebben, ze toch te handhaven en belastinggeld aan ze te besteden. Het was immers voorspeld dat de onderministers niet over een bewezen bagage beschikten om deze hoge posten te bekleden. Het was puur een zaak om hoge salarissen te regelen zonder gelijkwaardige tegenprestatie. Het klopt helemaal dat deze onderministers zoethouders zijn voor de betreffende partijen. Het gaat er bij deze benoemingen om dat de coalitiepartijen geaccommodeerd worden en dat ze tevreden zijn met genoeg hoge posten. Het is eerlijk van de president dat hij beaamt dat de onderministers geen meerwaarde hebben. Maar wanneer hij dat zegt moet hij, tegen de achtergrond van de doelmatigheid van uitkeringen, ook maatregelen treffen tegen de verkwisting van belastingmiddelen. Op dat stuk is de score wel een onvoldoende. De president zit naar het schijnt opgescheept met een aantal coalitiepartijen die, misschien met uitzondering van Palu, zwaar aan het been hangen. Dat liet de president ook eerder blijken door te zeggen dat deze partners geen ontwikkelingsvisie hebben, dus eigenlijk geen droom hebben voor Suriname, alleen voor zichzelf. Er is geen vertrouwen van de president in enige ministers dat zij de hun toevertrouwde job zullen klaren, omdat zij waarschijnlijk teveel met andere dingen als regelarij en winstgevende activiteiten bezig zullen zijn. Daarom heeft de president task forces ingesteld. Task forces zijn het bewijs van het gemis aan vertrouwen vanuit de president naar zijn coalitiepartijen. De president heeft als leider van de dominante partij een aantal concrete beloftes gedaan. Nu is hij wat betreft de snelle uitvoering van die beloften afhankelijk van coalitiepartijen en hun ministers die in principe lak hebben aan de beloften die de president heeft gedaan en hun inlossing. De president heeft daar wel belang bij, anders zal dat gaan werken op de wijze waarop geoordeeld wordt over zijn rol als president. De task forces zijn daar de oplossing voor. Deze task forces zijn, wat een algemene beschouwing betreft, niet perfect maar een wil om verandering te brengen, is wel waar te nemen. Bijgevolg van de task forces is dat ministeries zogenaamd uitgehold raken. Eerder schreven we dat de NDP middels de task forces terugpakt wat eigenlijk van haar is en dat is de regering. De coalitiepartners van de NDP hebben de president niet kunnen bekoren. Echter is hij realistisch genoeg om in te zien dat hij niet zonder ze kan: er is immers niet genoeg draagvlak verkregen tijdens de verkiezingen om zelfstandig te regeren. Daarom kwam zijn antwoord over de task forces hierop neer dat de ministeries hun ding op de normale manier, zonder vut en daadkracht, kunnen blijven doen als de task forces hun werk hebben volbracht. Hij gaf aan dat de task forces na volvoering van hun taak zullen worden opgeheven. De task forces zorgen voor ‘pushing power’ om zaken te volbrengen. Terecht stelde een oppositielid de vraag of de president zijn team dan wel onder controle heeft als door gebrekkige garanties voor een strikte en slagvaardige uitvoering, task forces moeten worden ingesteld. De president heeft de zaak zo te zien wel onder controle, omdat coalitiepartners zich niet in hun eer aangetast voelen wanneer de president een miniministerie en een miniminister op hun ministeries instelt. Ze klagen even, maar verbinden er geen zware consequenties aan. Deze regering is daarmee dus toch wel een NDP-regering en iets anders was ook niet te verwachten, als gekeken wordt naar wat de PL en AC in de vorige regering aan beleidsoutput hebben neergezet. De president heeft het volk een gouden kerst beloofd. We hebben geen sneeuw nog, maar wel goud. Een witte kerst kan de president ons dus niet beloven, een gouden kerst wel. Het goud zal echter niet vanuit de hemel naar beneden op uw lichaam vallen, u zult duur ervoor moeten betalen als u hem zult willen dragen of cadeau doen. Het land ontvangt wel extra geld met een deal met Newmont die voor kerst wordt getekend. Met het extra geld moet gestreefd worden naar een meer rechtvaardige verdeling van de nationale verdiensten.
