Niet alleen in het buitenland merken we heftige bewegingen op politiek gebied. Denk maar aan de onderhandelingen in Nederland, de verkiezingsstrijd in Venezuela en momenteel ook in Amerika. Ook in Myanmar wordt er heftig gespeculeerd en op Curaçao tussen de premier en de heer Bertrian. Inderdaad, op het politieke vlak zijn de bewegingen vrij heftig. De strijd ter bekoming van de politieke macht is overal spannend en heftig. Hoe is dan de situatie in ons geliefd en vrij rustig Suriname? Neks no fout zou je zeggen, alles is cool. Ja noh?
Laten we beginnen met de behandeling van de ingediende begroting op donderdag 27 september 2012. Het was toch wel spannend. De kritiek, de op- en aanmerkingen zijn niet echt objectief geweest. Het is gewoon afhankelijk van de politieke kleur van de analytici. En dan heb ik het over de kritische opmerkingen van zowel binnen- als buitenland en natuurlijk van onze critici zelf. Wij wachten nu op de grote dag en de debatten in DNA, hopelijk heel binnenkort natuurlijk. Zoals gebruikelijk werden en worden nog steeds de vele misslagen van de vorige regering overvloedig aangehaald. Er zijn ook enkele alerte politici die met veel ophef en een ontevreden uitstraling aangeven dat niet eens het aantal van 20% van de beloofde projecten werd gerealiseerd. Dus we kunnen vuurwerk verwachten in de DNA. De bekende slogan: “neks no fout ”, zal wederom geroepen worden uit de zaal, want de coalitie heeft haar les al goed geleerd. Maar hoe dan?
Vanwege de bewegingen van de nog steeds rumoerige parijen zoals de BEP en de KTPI zijn de gemoederen nog niet echt tot rust gekomen. In elk geval mag de achterban van de KTPI weten dat er toch nog een heftige strijd zal losbarsten tussen de oude en de nieuwe leiders van de partij. Maar het geheel is nog niet zeker want de rechter moet nog een uitspraak doen. Indien daadwerkelijk de rechter een uitspraak doet en er als gevolg daarvan echte verkiezingen moeten komen, dan pas zal de hel losbarsten voor beide partijen. Want binnen de KTPI zal dan voor het eerst een verkiezing plaatsvinden, althans volgens de voorgeschreven regels van de partij. Het probleem begint dan bij het vaststellen van de wettige leden die moeten/ mogen stemmen, de procedures en alles wat eerlijke verkiezingen betreft, aangesteld of ingezet moet worden. Inderdaad zal de verkiezingcommissie, die eventueel door de rechter zal worden benoemd of samengesteld, heel wat werk te verzetten hebben. Iedereen die op de hoogte is van de verwikkelingen binnen de partij weet ook wel dat het organiseren van verkiezingen binnen de oudste partij niet zo één, twee, drie zal kunnen geschieden.
Wat de BEP betreft liggen de kaarten heel anders. Bij haar is de keuze om samen te werken in 2015 bijna al beslist. Binnen de NDP is de rol en plaats van de lijsttrekker nog ietwat troebel; dat weet iedereen. De man die naar wordt gezegd, zijn woonadres alvast had verwisseld en of veranderd, is nu even buitenspel gezet. Het is de baas himself die de lakens uitdeelt. Al met al merken we ook wel dat vandaag de dag het bekleden van politieke posten geen sinecure is. Al zit men dagelijks in een hotelkamer met airco’s en acht secretaressen, je post is en blijft wankel en dus is het erg labiel. Je zit eigenlijk letterlijk op een schopstoel. Gekend, bekend en erkend worden of zijn wordt vrijwel geheel door de politieke leider beslist. Je hebt geen eigen identiteit meer. Je moet werken met een masker op. Het geval van de onderministers van RO en OWis toch overduidelijk? De onderminister moet wat doen omdat hij/zij wat moet doen, de rest is lucht happen en maandelijks je honorarium opstrijken. Je wordt niet geteld. Dat is de harde realiteit, vandaag de dag in de Surinaamse politiek.
