“Meneer, de SLM kan niets voor u doen.” Zo eindigt de laatste van vele telefoongesprekken die ik op vrijdag 5 oktober, vanaf de ochtenduren tot na vijf uur in de middag heb gevoerd met een medewerkster van de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM). Door speurwerk op het internet en met behulp van een zeer assertief familielid in Nederland kom ik aan het eind van de dag, het is dan iets na middernacht op 5 oktober, tot de ontdekking dat de SLM mij behoorlijk de mist heeft ingestuurd, bewust of onbewust verkeerde informatie heeft gegeven, de verantwoordelijkheid van zich heeft afgeschoven, getoond heeft geen respect te hebben, onzorgvuldig en onprofessioneel omgaat met de belangen van hun passagiers.
Op vrijdag 5 oktober stond ik geboekt om met vlucht PY 0994 te vertrekken naar Amsterdam en bij aankomst op 6 oktober binnen 3 uren over te stappen op een KLM (KL 0861) vlucht naar Tokyo (Japan) om uiteindelijk op zondag 7 oktober in Japan aan te komen. In Japan wordt de jaarlijkse vergadering gehouden van het Internationale Monetaire Fonds (IMF). Aan deze vergadering met conferenties is een journalistenprogramma gekoppeld. Een opportunity die elke journalist en zeker die van de ontwikkelingslanden niet aan zich voorbij zal laten gaan. Temeer ook omdat de governor van de Centrale Bank van Suriname en de minister van Financiën er aanwezig zullen zijn en ik vooraf met hun heb afgesproken de conferentie/vergaderingen vanuit Japan naar Suriname toe te vertalen in commentaren en interviews.
Vrijdagmorgen overweeg ik, voor alle zekerheid contact te maken met de SLM om te informeren of mijn vlucht normaal door gaat. Het antwoord is: “de vlucht gaat waarschijnlijk pas om half 3 in de ochtend door, maar zeker weten we het niet, u moet na 13.00 uur contact maken”. Ik leg neer, maar bel meteen terug en vertel dat het mij niet alleen om de vertraging gaat, maar dat ik mijn aansluiting met Japan kan mis lopen. Dit wordt nagetrokken en blijkt dat ik inderdaad mijn overstapvlucht naar Japan mis. Mij wordt meegedeeld dat met de vertraging ik ook al te laat aankom voor een tweede vlucht naar Japan. Een derde vlucht die ik eventueel wel zou kunnen halen van Amsterdam naar Japan is volgeboekt.
Ik maak contact met de agenten van de IMF en uit de correspondentie, via email, blijkt dat die er werkelijk alles aan doen om alternatieve vluchten te zoeken. Ze sturen inderdaad een alternatieve vluchtoptie via Parijs. Ik krijg van de SLM echter te horen dat dit ook niet zal werken, omdat ik dan een transitvisa zal nodig hebben om de Europese luchthavens binnen te kunnen komen. Het is vrijdagmiddag aan het worden en de Nederlandse Ambassade in Paramaribo is al gesloten. De gesprekken tussen de SLM-medewerkster en mij beginnen langzaam aan een andere toon te krijgen. Mijn beheerste toon begint plaats te maken voor een indringende intonatie en ik laat weten dat ik niet met het probleem van de SLM opgezadeld wil worden, maar verwacht dat ik wordt gebeld met de mededeling dat het probleem is opgelost. Ik zeg erbij, dat ik dit niet zo zal laten omdat de schade die ik door het probleem van de SLM oploopt, groot is.
Ook telefoongesprekken met de SLM-directeur tot in de avonduren veranderen niets aan de situatie en het probleem. Integendeel krijg ik steeds meer het gevoel dat de SLM een door haar toedoen veroorzaakt probleem van zich probeert af te schuiven en er gemakkelijk van wil afkomen. De SLM-directeur komt met het voorstel om via de Verenigde Staten in Japan aan te komen. Maar ook dat zal niet lukken omdat ik voor de overstap in Miami een visum nodig heb. Uiteindelijk ga ik die vrijdagavond ook niet meer richting Zanderij om de verlate vlucht van de SLM te pakken. Op Schiphol aangekomen zou ik toch niet verder kunnen; geen overstap vlucht, geen transitvisa voor een Schengen-land en geen visum om mijn voet buiten Schiphol in Nederland te zetten. Ik heb wel een visum voor Nederland, maar die is pas geldig bij mijn terugkeer uit Japan, om enkele dagen in Nederland te blijven.
In de avonduren belt mijn familie om me een goede reis en periode in Japan toe te wensen. Wanneer zij horen wat er is gebeurd, gaat mijn neef assertief als hij is aan de slag. Hij maakt contact met de SLM en hoort dat zelfs met de vertraging van de SLM ik ruim op tijd op Schiphol zou aankomen om een andere vlucht naar Japan te kunnen nemen. Voor die vlucht zou ik net als mijn gemiste aansluitvlucht geen visum nodig hebben, omdat die rechtstreeks naar Japan gaat. Het zou volgens de KLM slechts een telefoontje kosten van de SLM om dat te doen. Die overboeking zou normaal Euro 150 kosten, maar omdat er geen plaats was in de economy class zou de overboeking Euro 1700 kosten. De KLM zegt erbij dat dit een zakelijke transactie zou zijn, die ik zelf ook mag doen. Voor de SLM zou dat makkelijker zijn, overigens zijn zij er voor verantwoordelijk dat ik mijn eerste aansluitvlucht hebt gemist. Ik bel naar de SLM-directeur en die zegt dat de SLM dat niet kan omdat zij slechts verantwoordelijk zijn voor de boeking Paramaribo –Schiphol en dat ik of de IMF het verder moet regelen. Na nog wat technische dingen om wel of niet te vertrekken met de verlate vlucht van de SLM ben ik het zat. Ik ga dus niet naar Zanderij om de verlate vlucht van de SLM te pakken.
Had ik niet zelf gebeld om te informeren, hoe zou ik dan weten dat mijn vlucht niet alleen met 4 uren is uitgesteld, maar dat ik ook mijn overstap naar Japan misloop. Evengoed kon ik naar Zanderij zijn gegaan, de vlucht hebben genomen en stranden op Schiphol. De SLM heeft het probleem al vanaf het begin van de week. Had de SLM niet zorgvuldiger moeten zijn om mij vroegtijdig te laten weten dat mijn vlucht met alle gevolgen van dien niet door zou gaan zoals gepland. Van de SLM-directeur kreeg ik te horen dat ik ook niet gebeld zou worden, omdat ik mijn vlucht niet zelf heb geboekt maar de IMF. Maar dan had de SLM toch contact kunnen maken met de IMF. Het ergste van alles is dat de SLM heeft nagelaten te zorgen dat ik op een tweede aansluitvlucht kon vertrekken naar mijn bestemming.
Het probleem van de SLM-kist is mijn probleem geworden. Wanneer ik mensen hoor zeggen dat ze in hun rechtsgevoel zijn aangetast, ondervindt ik dat nu persoonlijk. Moet ik dit pikken, moet ik het laten voor wat het is en de SLM vrijuit laten gaan?. Mijn neef in Nederland is woedend dat de SLM die pretendeert een professionele internationale organisatie te zijn mij deze behandeling heeft gegeven. Voor hem staat vast dat ik mijn recht moet zoeken en dat ik er behoorlijk publiciteit aan moet geven. “men heeft gelijk dat jullie daar in een dorp wonen, alles pikken, gevoelig zijn voor overheden en ‘big –dogs’. Als jij in je positie als journalist dit pikt, weet ik het niet meer , zegt hij geïrriteerd en boos. Wel nu bij deze heb ik alvast gebruik gemaakt van mijn recht op vrije meningsuiting.
Wilfred Leeuwin
Journalist
