In het satirische radioprogramma ‘Zeven Even’ van Rapar is al voorspeld dat scholieren ook dit schooljaar te maken gaan krijgen met leraren die geen inflatie dulden in hun portemonnee en gaan staken; natuurlijk daarbij gesteund door hun bonden die het belang van hun leden boven het belang van het kind stellen. Vroeger zei men heel vaak, toen leraren nog netjes gekleed, met stropdas voor de klas stonden, dat het beroep van leerkracht een roeping is. Of dat heden ten dage nog het geval is moet nog grondig geëvalueerd worden. De schoolgaande jeugd moet het jaarlijks doen met de grillen van hun leerkrachten die het staken echt niet zien als een stok achter de brede democratische deur, maar meer als pressiemiddel om hun zaak in orde te krijgen. Hoe zal het gesteld zijn met de belangen van de ouders, vooral zij die arbeiden in de particuliere sector, waar we weten dat de secundaire voorwaarden een ‘bridge to far’ blijkt te zijn? Er wordt in dit land systematisch geweigerd om te praten over de sociale, verworven grondrechten. De overheid zwijgt, de kleinste arbeiderspartij ter wereld idem dito, zo ook de vakbonden. Die ouders die het moeten doen met de fratsen van kleine kapitalisten, die als werkgevers ook nog heel erg vaak hun boekje te buiten gaan door hun arbeiders heel weinig te gunnen, maar daartegenover wel lange werktijden verwachten. Het is maar al te vaak een wrange situatie thuis bij de kinderen. Zij moeten dagelijks aanschouwen hoe emotioneel en soms ook fysiek toegetakeld de ouders binnenstappen. Zodanig zelfs dat zij eenmaal thuis, de kracht niet meer hebben om eens extra aandacht te schenken aan de opvoedende en begeleidende taak die zij dragen. Leerkrachten die thuiskomen zijn ook veel te moe om zich degelijk voor te bereiden op wat er de volgende dag als leerstof behandeld moet worden. Men moet het beroep van leerkracht niet onderschatten. Vroeger hadden we zeer ervaren leerkrachten die zich bewust waren van hun verantwoordelijke taak. Het was immers hun roeping. Zij hadden veel meer geduld met al hun pupillen in de klas. Maar jammer genoeg is het algemene beeld momenteel dat het beroep van leerkracht aanzienlijk is geërodeerd. Vroeger noemde de hele buurt de leraar ‘meester’: het gezag straalde uit, het had vrijwel dezelfde waarde als een eredoctoraat. Eenmaal een ‘meester’ tot de dood een ‘meester’. Zo mooi was het dat zelfs bij het overlijden van de leerkracht, behalve de voornaam ook de roepnaam “meester” in de krant werd geplaatst, zo ook op de radio, bij het voorlezen van het overlijdensbericht. Vandaag de dag zien we zeer jonge leraren voor de klas staan, met weinig ervaring en nauwelijks enige mensenkennis; zelfs de basisprincipes van het toepassen van de psychologie ontbreken zichtbaar bij hun handelen. Lesgeven is niet een kwestie van kennisoverdracht alleen maar; er komt nog veel meer bij kijken. Het is net als bij een dokter die het recept al klaar heeft als de patiënt nog in de deuropening staat. Van genezing is er daarbij geen sprake. Jonge leerkrachten zijn snel geïrriteerd en grijpen te vaak naar machtsmiddelen. De kleding van leerkrachten, hun schoeisel, hun haardracht, de body language, alles draagt er het zijne toe bij om een goed onderwijsproces op gang te brengen. De goede, voorbeeldige leerkrachten verdienen natuurlijk alle lof. Maar het zijn de vele rotte appels in de mand die het korps te schande zetten. Veelal hebben collega’s onderling de durf niet om deze zaken aan te kaarten en daardoor wordt de wond nog groter en gaat het beginnen te etteren. Het schoolhoofd, de directie, moet op zijn / haar eigen personeel letten. De leerkrachten op een school moeten samengesmeed worden tot een team. Dan alleen gaat er sprake zijn van een teamgeest en dan alleen gaan de leerlingen, de studenten aan het eind van het jaar de vruchten plukken. Natuurlijk moeten de ouders van huis uit de zaken goed bijhouden en de nodige ondersteuning geven. Ouders, leerkrachten en leerlingen vormen ook een eenheid, je moet op elkaar kunnen rekenen. Studenten, denk eraan, een slecht resultaat aan het eind van het schooljaar moet niet aan jouw gelegen zijn. En leerkrachten, denk eraan dat als de helft van de klas een onvoldoende heeft gehaald, hebt u gefaald. Een leerkracht dient op elk gebied het goede voorbeeld te geven. Ook op het gebied van moraal en ethische normen en waarden. De gevallen van intieme relaties tussen de leerkracht en de leerling moet vorkomen worden. Aan de andere kant moet een leerling of een student, zijn / haar plaats kennen. Op school willen wij werken met leerlingen en niet met moederleerlingen. Gevallen van pubers die moeders en vaders zijn, zijn in deze tijd uit den boze. Met ons allen moeten wij werken aan een intellectueel goed onderbouwd Suriname. Goede leerkrachten vervullen daarbij een heel belangrijke brugfunctie. Goede leerkrachten zijn onmisbaar. Net zo onmisbaar als voorzitter Wilgo Valies voor het korps van leraren is.
