Voor een buitenstaander lijkt de grootste gemeenschappelijkheid tussen Hindostanen een zogenaamde Hindostaanse cultuur te zijn. Diepere analyses zullen vastleggen dat een grotere gemeenschappelijkheid het feit is dat volwassen Hindoestanen collectief en op het persoonlijk niveau in een bepaald vergevorderd maar niet voltooid proces van integratie zitten. De houding van de Staat Suriname, met betrekking tot dienstverlening en formulering van sociaal-economisch beleid, tegenover ‘deze groep’ in de afgelopen decennia is daarbij bepalend. Als cultuur een probleem is, hoe los je het probleem dan op, is een vraag die rijst na een interessante uiteenzetting over zelfdoding. Cultuur en religie als last zijn niet onbekend in Suriname, het massaal afstand doen daarvan evenmin. Het heeft geen zoden aan de dijk gelegd. Ik het geval van suïcide is een oplossing van het suïcidevraagstuk, aanpassing of opgeven van een cultuur. Door sterke verwevenheid met religie zou dat dus neerkomen op iets als een massale kerstening vergelijkbaar met periodes uit onze Surinaamse geschiedenis. Wij hebben enkele keren hier aandacht besteed aan bijzonderheden aan het fenomeen van zelfdoding die wij op ons niveau konden waarnemen. Daarbij hebben wij ook getracht om te verklaren, te concluderen en op te roepen dan wel aan te bevelen. De Unie van Surinaamse Vrouwen heeft enige dagen terug een forum gecreëerd voor een taboedoorbrekend onderzoek over het fenomeen zelfdoding, dat inderdaad overwegend een Hindostaans probleem is. Wanneer echter gesteld wordt dat de oorzaak ligt in de Hindostaanse cultuur, en door de verwevenheid dus het Hindoeisme en de Islam, dan kan dat onwaarschijnlijk aannemelijk worden gemaakt, maar het vereist wel enige diepgaande analyse van de cultuur. Wat is de Hindostaanse cultuur? En hoeveel plaats is in de definiëring ingeruimd voor de religie die in volgorde van grootte het zogenaamde Hindoeïsme en de Islam zijn? Zijn Hindostaanse Hindoes even gevoelig voor zelfdoding als Hindostaanse moslims en Hindostaanse christenen. Dat zelfdoding een Hindostaans probleem is, kan niet worden ontkend, net als het feit dat Marrons het meest bij berovingen betrokken zijn. De Hindostaanse gemeenschap is zich waarschijnlijk ervan bewust dat zelfdoding een Hindostaans probleem is, de cijfers spreken immers boekdelen. Maar even goed als gesteld wordt dat het te maken heeft met de Hindostaanse cultuur, kan gesteld worden dat het te maken heeft met de attitude die de Surinaamse Staat (lees: de overheid) heeft tegenover concentraties waar nazaten van Hindostaanse immigranten zijn blijven wonen. Concreet dus: heeft het te maken met cultuur of met de verwaarlozing van dit deel van de bevolking door de regering. Als er probleembuurten in Suriname worden genoemd gaat het voor de overheid en politici steeds om Abrabroki, Van Dijk en Flora en soms ook Texas. Daar houdt het voor de Staat op. Leidingen, Jarikabba en delen van Kwatta, Sarramacca en Nickerie worden nooit genoemd. De problemen van Abrabroki en Van Dijk zijn het waard om als nationaal probleem te worden aangemerkt en in de sociaal-economische planning wordt geraamd om belastinggeld uit te geven via overheidsdiensten en programma’s. Problemen van Leidingen en Jarikabba hebben tot nu de aandacht niet zodanig aandacht kunnen trekken dat de lokale problemen als main stream zijn opgenomen in het sociaal-economisch beleid. Deze problemen zijn problemen van de mensen die altijd surviven, relatief meer kapitaal hebben en zichzelf daarom wel zullen redden. Hulp vanuit overheidsafdelingen en stichtingen is niet nodig.
Het onderzoek dat uitgevoerd is door de 4 studenten heeft heel interessant cijfermateriaal, maar de conclusies richting cultuur is weer onderwerp voor wellicht een contrascriptie van een ‘Public Administration’-student. Welke aspecten van de Hindostaanse cultuur zijn debet aan zelfdoding? Is het de taal die religieoverschrijdend is? Zijn het de morele waarden en waarden uit de Bhagvad Gita en andere heilige Hindoe-geschriften (die min of meer zeggen dat suïcideplegers geen moksha (verlossing) zullen bereiken) of de Koran (die zelfmoord als een overgeeflijke zonde ziet) die de levenshouding bepalingen, die in casu de boosdoeners zijn? Of gaat het om religieoverschrijdende cultuurelementen vergelijkbaar met de Sarnami? In het onderzoek is aangegeven dat carrière maken en een gezin stichten (en wellicht ook onderhouden) zogenaamde drijfveren zijn voor Hindostanen (die zelfmoord plegen). Wat het stichten van een gezin betreft lijkt de bewering te kloppen, maar ‘het maken van een kind’ lijkt wat Suriname betreft een breed verwachtingspatroon te zijn. Wat carrière maken betreft, lijkt het juist erop dat segmenten van de Surinaamse Hindostaanse samenlevingen die vaker suïcide plegen, juist niet gedreven worden door professionele ambities. Als niet-Hindostaan lijkt de grootste gemeenschappelijkheid tussen Hindostanen te zijn de zogenaamde Hindostaanse cultuur. Maar een grotere gemeenschappelijkheid kan blijken te zijn de Hindostaanse integratie, onder meer in relatie tot overheidsdiensten en het overheidsbeleid. De Hindostaanse immigratie hield op in 1916. Dat maakt dat er families zijn in Suriname waarvan de voorouders niet eens 100 jaar terug zijn geïmmigreerd naar Suriname. Een diepere analyse van het suïcideprobleem gaat aantonen dat Hindostaanse gemeenschappen, vanwege de ontwikkelingen van de klein landbouw en het vermorzelend beleid van LVV, werkloosheid en ontbrekende targets vanuit arbeid (vakscholing), het drop-out-probleem en non-existent beleid vanuit onderwijs, zich op een bepaalde manier aan het ontwikkelen zijn. Suicide heeft te maken met uitzichtloosheid. Een kat in het nauw gedreven maakt rare sprongen zegt men. Maar waar springt een kat naar toe? Uit de conclusies die betrekking hebben op sociale controle en Bollywood films kan opgemerkt worden dat er in Suriname juist geklaagd wordt over het afwezig zijn van sociale controle. Hoeveel van de nieuwe Bollywood-films hebben een suïcidebevorderend effect? Dat aantal lijkt nu niet hoog te zijn. In elk geval moet niet lichtelijk geconcludeerd worden dat de Hindostaanse cultuur de schuld is van suïcide in Suriname. Als het toch waar mocht zijn dan hebben de studenten nagelaten om oprechte aanbevelingen te doen richting verbetering. Die hebben geen betrekking op cultuur, maar hebben meer te maken met wat wij mede als mogelijke verklaring zien namelijk een verwaarlozing door overheidsdiensten en door het sociaal-economisch beleid.
