‘Het wordt tijd dat de overheid rijst opkoopt bij de opkopers en deze weer verkoopt voor de winkeliers met een bepaalde winstmarge. De opkoop moet tegen een hogere prijs geschieden en de wederverkoop tegen een lagere prijs’, stelt rijstproducent Leakat Mahawatkhan voor. Dit zou de beste manier zijn om het eeuwige klaaggezang van de rijstboeren helemaal uit de wereld te helpen. Tegelijkertijd wordt de rijstsector indirect gesubsidieerd. ‘De overheid zou bijvoorbeeld zelf kunnen verpakken. De winkeliers zouden dan bij de overheid moeten opkopen. Zo kunnen zij ook geen vieze streken uithalen en de consument benadelen.’
Als voorbeeld haalt Mahawatkhan aan Amerika en Guyana waar de overheid vrij serieus subsidies geeft aan de rijstsector. ‘Maar Suriname mag dat niet doen. Dan weet ik niet waarom. Suriname is een klein land, daarom denkt iedereen ons een afgeducht pak slaag te kunnen geven. Weet je, wanneer je klein van stuk bent en je bent niet op je mondje gevallen, gaat een ieder je willen rammelen. En dat gebeurt nou precies met ons.’
De kwestie van het ontbreken van standaarden bij de verkoop van rijst, baart Mahawatkhan ook danig zorgen. ‘Op dit stuk ontbreekt er consequent beleid. Zo staan bepaalde verpakkingen aangeduid met kilogram en bepaalde met pounds (lbs). Zo strooi je zand in de ogen van de consument. Een pound is 450 gram. Dat weten de consumenten vaak genoeg niet. En niemand die wat daaraan verbetert.’
Reeds geruime tijd speelt de kwestie van de opkoop van padie in de rijstsector. Volgens een kostencalculatie komt de prijs van een baal natte padie boven de SRD 80 te liggen, terwijl de opkopers bereid zijn om slechts SRD 60.50 te betalen.
Asha Gajadien-Bhagwat
