Men zou oorlog kunnen definiëren als een conflict tussen twee of meer partijen, waarbij de een de ander tracht te overheersen. Overheersen is de ander laten doen wat de overheersende wil. Het houdt dus in dat de ander moet doen. Je wordt dus onderworpen of je laat je onderwerpen. Wanneer we hier in ons geliefd Suriname onze zaken gedaan moeten krijgen, en voor degenen komen te staan die voor de afhandeling van onze zaken verantwoordelijk worden gesteld en ook nog betaald worden, hoor je in de meeste gevallen uitspraken als: “ je moet lief kijken naar die mevrouw” of “houd je rustig, want je hebt ze nodig, straks worden ze nog boos, en dan heb je een probleem, ze helpen je gewoon niet.” En dit vindt bijna op alle werkplekken plaats die dienstbaar behoren te zijn. Middels een voorbeeld wil ik dit illustreren: Op één van onze werkplekken (de andere werkplekken van dezelfde branche uitgezonderd) waar wij terecht kunnen zijn voor medische zorg of hulp, treffen we vaak een situatie aan, waarbij de dienstdoenden tijdens werkuren hun zelf ingebouwde happy hour zo gezellig vinden dat het uitvoeren van hun werkzaamheden, in deze, de zieken verzorgen of behandelen, even geen prioriteit behoeft. Er wordt onderling dan gebabbeld over de alledaagse kiekjes, en wanneer u of uw geliefde als zieke dan vanwege uw begrijpelijke frustratie en panische situatie protesteert en eist dat zij hun werk serieus nemen door de behoeftigen te hulp te schieten, solliciteert u naar problemen. De meest voorkomende reactie is dan: “meneer/mevrouw, als u zo tekeer gaat, gaan wij u of uw dierbare niet helpen, wij halen de beveiliging erbij. Wanneer u zich gedraagt, zullen wij dan kijken of we wat zullen doen.” Op zo een moment doen een paar zaken zich gelijktijdig voor: – u voelt zich vertrapt in uw menswaardigheid, uw eergevoel. U voelt het in uw mens zijn, en uw mens zijn is datgene wat God u heeft gegeven en is datgene waar u ten volle recht op hebt, en dat ervaart u omdat de verantwoordelijke op dat moment eigenlijk tegen u zegt: “ik heb macht over u, u bent afhankelijk van mij, u gaat u nu aan mij onderwerpen, omdat niemand mij gaat zeggen wat ik moet doen en wanneer ik het moet doen. Dat bepaal ik. Wat ik ook doe, hoe ik ook handel, u gaat mij respecteren en doet u dat niet, zal ik u het afdwingen al gaat dat het leven van u of uw geliefden kosten. Want daar gaat het voor mij allemaal om, dat is het belangrijkste.” Zo iemand speelt op dat moment dus voor God omdat die met het leven van een ander speelt. – het feit dat u heeft geprotesteerd, wordt voor deze verantwoordelijke als een rechtvaardiging gebruikt om zijn taak niet of niet naar behoren uit te voeren. Dus men gaat in ons geliefd Suriname tegenwoordig zo ver om niet te hoeven werken. Op dat moment vindt de overheersing en de onderwerping plaats. Maar deze verantwoordelijken vergeten twee belangrijke aspecten: 1) ze schieten u niet te hulp, zij verrichten geen sociaal of onbetaald werk, het is hun plicht. Zij worden ervoor betaald. Zijn zij niet gemotiveerd of ontevreden over het salaris dan is dat een conflict dat elders uitgevochten moet worden, maar niet op de plek waar er al mensen aanwezig zijn, die op hun beurt wel hun verzekeringspremies betalen en indirect dus ook de werkgevers van deze dienstdoenden zijn. 2) Dat de wet van Karma ervoor zorg kan dragen dat deze zelfde dienstdoenden vandaag of morgen ook voor uw deur kunnen staan vanwege een of andere noodsituatie. Wat nu wanneer het getij is gekeerd? Deze uitspraken van “je moet lief kijken naar die meneer of mevrouw” enz. worden ook vaak aan kinderen meegegeven door de ouders als het gaat om het gedrag op school. De leerkracht wordt een bepaalde onbewuste, en vaak onterechte machtspositie toegekend, waarbij vaak vernederende uitlatingen voor lief moeten worden genomen door de leerlingen. Wanneer men deze uitspraken doet van “je moet lief kijken” met het achterliggend motief van onbewuste, en vooral onterechte machtstoekenning geeft de Surinamer aan nog steeds een slaaf te zijn, misschien op een ander niveau, maar niettemin een slaaf. En dat wij ons deze uitspraken eigen maken, is één ding, maar om onze kinderen hiermee op te voeden is het voortzetten van een gevaarlijke, destructieve trend, die onze kinderen leert dat slaaf zijn de beste en enige optie is, en hiermee wordt deze aparte, onbewuste en subtiele burgeroorlog waar wij Surinamers ons vandaag in bevinden levend gehouden. Maar…. gelukkig heeft onze almachtige God ons een vrije wil gegeven en daarmee een vrije keus die bekrachtigd en bijgestaan wordt door het universum, bestaande uit zijn almacht. Het is een gegeven van het universum dat niemand op aarde geplaatst wordt met de bedoeling om onderworpen te zijn aan wie of wat dan ook. Een andere weg, een betere, opbouwende en harmonieuze weg is altijd mogelijk, het is maar een kwestie van keus, discipline, respect en zelfrespect.
Rumi Knoppel
