Het dunbevolkte binnenland is zoveel malen groter dan het kustgebied, waar het overgrote deel van de Surinaamse bevolking woont. Met een kleine bevolking en beperkt materieel wordt veel verwacht van de lokale bevolking, wat betreft de orde en het recht in het achterland. Recentelijk is er een verhoogde staat van paraatheid bij de politie en het leger te constateren wat betreft de criminaliteit in het zuiden van het land, waarvan de oorzaak voor een deel te maken heeft met de aanwezigheid van Brazilianen. De indruk bestaat dat er in het binnenland een wildwest situatie heerst. Dan kijk je wel versteld op wanneer bericht wordt dat een dc afkomstig uit de lokale bevolking waarschijnlijk zodanig buiten haar boekje is gegaan dat er een noodzaak daaruit zou zijn opgetreden om ziek te worden of ziek te melden. Dc’s zijn in het verleden geplaatst in districten, waar ze niet daadwerkelijk woonachtig zijn geweest en als zodanig geen binding hebben met het district. Ze waren er niet geboren en getogen in het district. Dit laatste is een bezwaar dat vaak is aangehaald met betrekking tot het dc-schap. De achtergrond van deze werkwijze is een afwezigheid meestal van in de districten geboren en getogen districtskinderen in de betreffende districten op het moment van de benoeming. Het kader trekt doorgaans weg. Benoemingen van niet de hoogst geschoolde burgers uit de lokale gemeenschappen zelf tot bijvoorbeeld dc, kunnen op dit moment best wel als testcases worden aangeduid. Met een gestremde formele educatie en waarschijnlijk een niet speciaal ontwikkelde persoonlijkheid, nemen regeringen die innovaties willen doorvoeren een behoorlijk risico. Benoemde lokale functionarissen moeten zich bewust zijn van dit risico en zich niet laten verleiden tot belangenverstrengeling, machtsmisbruik en corruptie. Voor het dc-schap is er overigens geen kwalificatie-eis in de zin dat het academisch geschoolde burgers moeten zijn. Er wordt echter wel verwacht dat een bepaald ontwikkelingsniveau aanwezig is. Is dit niet het geval, dan moet de functionaris met een goed opgezet netwerk, goede adviseurs en trainers en bovenal een onmetelijke liefde voor het district, zodanig te werk gaan dat in elk geval infrastructuur en het gezicht van het district vorderingen boeken. Het woord dat met een ‘d’ begint, komt echter op wanneer blijkt dat een dc zich waarschijnlijk behoorlijk heeft laten gaan. Als de berichten kloppen, was er maar een ding aan het hoofd van de dc: geld en snel rijk worden en de familie bevoordelen. Naar het schijnt is er geen tijd verloren in dit streven. ‘Het is toch zover van de stad, bijna achter Gods oog, dus niemand zal het weten. En de lokale mensen zijn naïef, dus ze gaan het ook niet melden’, is waarschijnlijk de denktrant geweest. Als het verhaal klopt, heeft de heeft de directe familie een flinke vinger in de pap in het nodeloze voortijdige vertrek van de dc. Een bevoegde functionaris verklaart dat het juist de familie van de dc is die ernstige problemen heeft en juist voor problemen zorgt in West Suriname. Het gevoel bekruipt ons dat men waarschijnlijk het gebied onder heerschappij van een clan heeft willen plaatsen. Het kan ook dat men een stuk anarchie heeft willen creëren met de dc als een krijgsheer, of in dit geval een krijgsvrouw. Maar het lijkt ook op een ouderwets systeem van districtsbestuur gebaseerd op het kastenstelsel. Als de tori’s waar zij, dan is de familie van de functionaris, de hoogste kaste in het gebied. Het gevolg is dat de hoge functies van de bestuursdienst ingevuld worden door de familie. En een ‘royal family’ moet dan ook koninklijk vervoerd worden. Waar de president nog zo hoopvol was dat met een geschonken boot in augustus 2011 de burgerij en schoolkinderen betere kansen zouden krijgen om betrokken te zijn in de economie respectievelijk hun basisonderwijs af te ronden, blijkt nu dat de president de Koninklijke faciliteiten over het hoofd had gezien. Op de hele boot zou beslag zijn gelegd.
West Suriname is een gebied dat interessant is voor kleine en grote organisaties en individuen die geld willen maken met het winnen van goud en het omkappen van bomen. Instituten en individuen die plaatselijk aanwezig zijn, zijn verantwoordelijk voor de controle op wantoestanden. Maar als instituten als de dc zelf diep in de wantoestanden zitten, zijn regio’s tijdelijk overgeleverd aan de grillen van deze dc’s en hun familie, totdat Paramaribo het ruikt en aan de noodrem trekt. Jammer dat de zaak in West Suriname zo afloopt. Een volgende dc uit het gebied kan een piekfijne job doen, maar ik denk dat men voorzichtiger zal worden. We houden wel ons hart vast wanneer Inheemse organisaties hun zin krijgen, omdat de overheid besluit om het binnenlandse bestuur, op basis van een zogenaamd recht van zelfbeschikking, over te dragen op lokale autoriteiten. De achterstand van verre gebieden zal blijven bestaan als lokale autoriteiten meer van zichzelf en hun familie gaan houden in plaats van hun district. Indien het zo is dat Paramaribo verantwoordelijk is en de lokale burgerij niet, dan zal men moeten wachten totdat Paramaribo de zaak in tweede versnelling zet. En dan moet minder geklaagd worden over wantoestanden, die onder meer door insiders en outsiders worden gecreëerd.
