Het Hollandse voetbal barst van het talent dat niet wordt gebruikt. Sinds de komst van met name Van Basten als bondscoach heeft een door de Nederlandse voetbalestablissement geaccepteerde en zelfs geinstrueerde zuivering plaatsgevonden binnen het Nederlandse elftal. Het Nederlandse elftal is een elftal voor en door blanke ‘echte’ Nederlanders geworden. Zwarte spelers worden zoveel als mogelijk geweerd uit de Hollandse selectie. En het Hollandse publiek heeft daar geen erg in. Surinaamse Nederlanders die een klein beetje kritisch zijn, zijn geen aanhangers van het eigen Hollands team. In Surinaamse voetbaltermen kan over het schandalig afgaan van het Hollands team gezegd worden dat het door de natuur is gestraft. Het is een schande voor Holland dat het zo roemloos ten onder gaat. Het racisme viert hoogtij in het Nederlandse voetbal. Veel jongens hebben keuzes gemaakt om middels voetballen hun geld te verdienen en komen er niet openlijk voor uit. Ze proberen er het beste van te maken. Maar de gelouterde kleurlingen die vooral in verschillende internationale competities hun brood hebben verdiend, maken hun mond wel open. Het moment dat spelers een gelijke behandeling eisen en zich verzetten tegen de gevestigde witte voetbalorde van Nederland, houdt het een beetje voor deze voetballers op. We denken aan wereldster Ruud Gullit die in de voorbereiding naar het WK van 1994 het kamp moest verlaten. De internationaal gerenommeerde Edgar Davids moest ook het veld ruimen nadat hij kritiek leverde op een ongelijke behandeling door de bondscoach. Het laatste voorbeeld is Clarence Seedorf. Deze voetbalster van wereldformaat heeft met zijn voetbalverworvenheden al een legendarische status. Hij heeft ettelijke voetbalrecords op zijn naam staan en acteert nog moeiteloos op het internationaal niveau. Clarence Seedorf bestaat niet voor het Hollandse voetbal, in nationaal team-verband wordt hij doodgezwegen. Het witte Nederlandse publiek en de voetbalanalytici zwijgen hem dood, hij is geen overweging voor het Hollandse voetbal. Holland is allang klaar met Clarence Seedorf. Ook al speelt hij de sterren van de hemel, hij mag bankzitter zijn, het maakt niks uit. Het verhaal van Seedorf is voor velen een afgezaagd verhaal, maar voor anderen is het nog steeds actueel, ten minste als voetbal een serieuze zaak is. Er zijn ettelijke gekleurde spelers die door de bondscoach niet zijn geselecteerd. Ze zijn er, maar ze bestaan niet; althans voor de trainer met oogkleppen. Het zijn net zombies, die zijn steengoed maar niet voor Holland. Om even terug te keren bij Seedorf; hij wordt breed beschouwd als één van de succesvolste Nederlandse clubvoetballers aller tijden. Hij werd door voetbalgrootheid Pele vermeld in de Lijst van Fifa met de 100 beste spelers waarin ook Edagr Davids en Ruud Gullit vookomen. Seedorf wordt geroemd voor het behalen van vier Champions League bekers. Hij is de enige voetballer ter wereld die de Champions League won met drie verschillende voetbalclubs. Veel jonge medespelers en tegenstanders aanbidden hem. Zo beweerde Wayne Rooney dat Seedorf de beste speler is waar hij ooit tegen heeft gespeeld. Vooralsnog won geen enkele andere Nederlander als speler of trainer vier keer de Champions League/Europacup I. Tevens is Seedorf de Nederlandse voetballer met de meeste Europese clubwedstrijden op zijn conto. Op de ranglijst van grootste Nederlandse tienertransfers staat Seedorf tweede, achter Arjen Robben. Marco van Basten selecteerde Seedorf tijdens zijn bondscoachschap voor het eerst voor de oefeninterland Nederland-Engeland op 15 november 2006, wegens een blessure van Wesley Sneijder. Van Basten was genoodzaakt dat te doen, maar hij deed het met tegenzin. Zijn strategie was daarom om Seedprf weg te pesten, en dat lukte hem: Seedorf bedankte voor het Nederlands elftal zolang Van Basten bondscoach zou zijn. Dit is, naast het missen van penalty’s tijdens het WK, een veel aangehaald excuus voor opiniemakers om hem voorgoed af te schrijven. Opmerkelijk is dat een andere voetbalgrootheid ook eens op een zeer cruciaal moment bedankte voor het Nederlandse elftal, iets dat wellicht ertoe heeft geleid dat Nederland geen wereldkampioen zou worden. De reden was dat zijn vrouw hem had afgeraden om deel te zijn van het Nederlands elftal. Eerder had deze voetbalgod herrie gemaakt in het team, uit commerciële overwegingen over zijn voetbalschoen. Hij wilde geen Adidas maar Puma dragen. Ook weigerde hij de ‘drie strepen’ op de nummer 14 shirt die hij droeg. Deze witte Nederlander is nooit door de Hollanders afgeschreven en hij wordt nog steeds aanbeden. Hoe zou het zijn als een zwarte speler deze eisen zou stellen.
Er is een arsenaal van zwarte in Nederland geboren voetballers die internationaal de sterren van de hemel spelen, maar onzichtbare zombies zijn voor de bondscoach, Jack van Gelder en Johan Deriksen en hun witte vrienden. Het verhaal van het afgaan van het Nederlands elftal moet bekeken worden in het kader van het buitenlands beleid van Suriname, waarin dyugu dyugu wordt gemaakt door Holland. Zowel in de Nederlandse voetballerij als in het buitenlands beleid naar Suriname toe is de hoofdrijfveer het racisme. Het is tekenend voor Holland en het is een graadmeter voor ons hoe wij ons moeten opstellen tegenover het buitenlands beleid van dit land.
