Eerder stelden wij in verband met het gewapend treffen tussen vier vermoedelijke rovers en de politie, die voor eerstgenoemden fataal afliep, dat het vele malen beter is om bewust preventieve maatregelen te treffen. Kapot schieten van rovers kan hooguit een kortetermijnoplossing zijn. Een risico van gewapenderhand aanpakken van criminelen is dat op gegeven moment het punt van ‘liquidaties’ om de hoek komt kijken. Er is namelijk een tamelijk dunne lijn tussen het fataal gewond raken van criminelen in een gewapend treffen en het opjagen en doodschieten van criminelen die nog gearresteerd kunnen worden. De politie heeft de bevoegdheid niet om criminelen te executeren. Het publiek dat danig te maken heeft met brute roofovervallen, kan opgelucht hebben gereageerd op het omkomen van de 4 rovers van de juwelier. De zaak moet echter met een zekere nuchterheid worden benaderd. In onze samenleving is het niet de bedoeling dat er eenheden zijn die figuren die de samenleving onveilig maken, liquideren. Het veiligheidsvraagstuk wordt niet zo in Suriname opgelost, omdat elk fenomeen de neiging heeft om zich uit te breiden. Vandaag zijn het niet veroordeelde vermoedelijke criminelen, morgen kunnen het dan lastige burgers zijn die de grenzen van het uitoefenen van de burgerrechten opzoeken. Het is heel essentieel dat de politie een duidelijk signaal blijft geven aan de criminele wereld. Criminelen moeten worden ingerekend en daarbij kunnen criminelen om het leven komen als de politie genoodzaakt wordt om te schieten. Gedurende geruime tijd wordt beweerd dat de politie door gebrekkige middelen niet in staat is om de criminaliteit aan te pakken. De wapens zouden verouderd zijn, het politiepersoneel gedemotiveerd en niet fit. Of dat beeld dat men heeft van de politie terecht is of niet, is moeilijk te toetsen. Het zal blijven gaan om opvattingen, totdat signalen worden gegeven. Soms kan een symbolische actie een duidelijk teken geven van de intenties en de capaciteit van de politie. Het kan productief zijn, maar ook contraproductief. In het laatste geval ontstaat een wadenwedloop, als de crime zich heeft gevestigd als een industrie, als een business. We denken bijvoorbeeld aan Jamaica. Daar werden in maart 2012 in slechts 6 dagen tijd 21 personen doodgeschoten door de Jamaicaanse politie. Zes personen werden ‘uitgeschakeld’ tijdens een bepaalde politieactie op dezelfde dag. Opmerkelijk was dat een 13-jarig meisje omkwam, omdat ze op een gegeven moment tussen een vuurgevecht tussen de politie en criminelen terechtkwam. Tot de eerste week van maart waren 45 personen omgekomen door een politiekogel in 2012. Deze verhoogde activiteit van de Jamaicaanse politie genoot de aandacht dit jaar van Amnesty International. Deze organisatie vond dat de politie-interventie geen nieuw fenomeen was. De politie focuste zich op gemarginaliseerde achterbuurten in de stad en heeft de neiging gehad de doorsnee bewoner als een crimineel aan te merken. Maart 2012 was een piek, te vergelijken met mei 2010 toen in West Kingston tijdens twee dagen van acties 76 personen door de politie warden gedood. Het opmerkelijke is dat er geen oordeel bestaat over de doden tijdens de acties en dat het mogelijk over het schreef gaan van politieambtenaren niet is onderzocht. De schijn van straffeloosheid wordt daarmee gecreëerd. In Suriname moeten wij oppassen dat hetzelfde gebeurt, dus dat politieambtenaren op pad gaan om te liquideren en dat de politietop zich in de gênante positie vindt om de eigen gelederen te bestraffen. Het imago van de politie is tot nu toe een dat beschreven zou kunnen worden met lui, ongetraind, onfit en ongemanierd. Daaraan kan gewerkt worden met trainingen. Wanneer de politie echter een pad opgaat, waarbij misbruik wordt gemaakt van het monopolie om geweld toe te passen, dan wordt vaak een punt bereikt waarvan terugkeren moeilijk is of een zeer moeizaam proces wordt. Gaat de criminele wereld schrikken van de slagkracht van de politie? Of gaat men zich beter organiseren en anders opstellen tegenover slachtoffers en politie? Een verruwing hopen wij niet te krijgen. De politieautoriteiten moeten duidelijk kenbaar maken dat de vier doden niets te maken hebben met liquidaties. De politietop en Juspol moeten ervoor waken dat een verkeerd beeld ontstaat over de Surinaamse politie. De visie, missie en het beleid van de politie moeten duidelijk zijn en wel binnen het kader van de grondwet en de politieregelgeving. De politie moet geen maffiaorganisatie worden die zich concentreert op gewapende macht. De politie heeft geen gemakkelijke taak. De criminaliteit gewapenderhand aanpakken als dat nodig is en tegelijkertijd juridisch correct binnen de grenzen van het nationaal en internationaal recht blijven, is geen malligheid. Daarvoor is een getrainde politiemacht nodig. Daarvoor moet de politieorganisatie constant geüpgraded worden.
