Er is recentelijk weer een straf opgelegd aan een clubeigenaar cum spelers cum politicus cum partijleider cum coalitietopper. Wat een moeilijk leven moet een man met zoveel hoedanigheden niet hebben. Voetbal is voor veel mensen passie en als je daarbij geen zelfbeheersing hebt, neemt emotionaliteit de overhand, gevolgd door emotionele uitbarstingen en daarna geweld en bedreiging. Wanneer de uitspattingen te vaak voorkomen, ‘omdat voetbal een emotionele zaak is’, dan duidt dat op een persoonlijkheidsstoornis met consequenties vanuit de orde-instanties. De oplossingen van het kernprobleem moeten echter niet in het voetbal gezocht worden maar ergens anders, in andere instituten. Het probleem moet echter eerst onderkend worden, dan volgt het traject van verbetering. In deze fase is deze prominente persoon nog niet beland. Er is een straf opgelegd en dat is een zeer positieve zaak. De misdraging betreuren we wel en in dit licht de straf ook. Er zijn eenvoudige orde- en tuchtregels van toepassing in de voetballerij. Het draait immers om sport waarvan de beoefening draait om het bedwingen van losbandigheid. Maar de voetbalregels worden heel complex als organisaties niet draaien op basis van discipline, orde en basisnormen. Een bijzonderheid in het geval van de onderhavige strafoplegging is dat het gaat om iemand die meerdere petten op heeft en … sommige petten kan je gedurende een paar uren per dag niet afzetten. Het wordt bijvoorbeeld moeilijk voetballen, ‘normaal voetballen’ overigens, als men ook nog parlementariër is. Want een harde tackle kan zich dan politiek gaan vertalen, het missen van ettelijke kansen ook en het niet willen aftreden als de trainer je wil laten vervangen. Uitvaren tegen eigen spelers, tegen tegenstanders, tegen arbiters en tegen het publiek, ongeacht of dat tekeer gaat, is helemaal uit den boze. Want dan gaat men een parlementarier die wetten maakt, moeten voordragen om getuchtigd te worden. Daar is het laatst misgegaan. De speler/parlementarier heeft geweigerd om zich te onderwerpen aan de orde van het tuchtcollege van de SVB. Aanleiding voor de dagvaarding van de speler was het feit dat hij liederlijke taal had gebezigd tijdens een voetbalwedstrijd. Aanleiding voor het niet accepteren van de leiding van het tuchtcollege was het feit dat de voorzitter van het college de speler aansprak althans hem erop wees dat hij een politieke leider is en een parlementariër. De speler wilde niet voor de collegevoorzitter staan, zodat de tenlastelegging aan hem kon worden voorgelezen, zoals het gebruik is geweest in het college. ‘Ik sta voor geen enkele dominee of pater’, zou waarschijnlijk het uitgangspunt moeten zijn geweest. Het opvallende in deze zaak is dat de gedaagde speler zelf aangaf dat hij een supporter die zich op het speelveld had begeven, had uitgescholden. Hij heeft daarbij liederlijke taal gebruikt. De arbiter dacht op dat moment dat betrokkene de grensrechter had uitgescholden. Het resultaat was dat hij de rode kaart kreeg. De speler heeft het uitschelden van de supporter toegegeven, kennelijk in de veronderstelling dat het om een onschuldige zaak gaat. Immers, hij heeft deze keer niet een crimineel gepakt en een supporter achterna gezeten; hij heeft het vreedzamer aangepakt. Deze keer heeft hij fysiek geweld vervangen met verbaal geweld. In zekere zin heeft hij vooruitgang geboekt, maar die vooruitgang is niet voldoende. Of was er geen crimineel in de buurt? De speler geeft echter toe dat hij de taal die hij bezigde niet had moeten gebruiken, ook een vooruitgang in sportief opzicht.
De gestrafte speler stelde eerder dat er geen transparante en vooraf geformuleerde criteria bestaan om straffen aan ovetreders op te leggen. Er zou naar willekeur worden gehandeld. Dat is een serieus bezwaar en er moet niet te lichtvaardig mee worden omgegaan. Een bewijs van het willekeur zou zijn dat spelers van Inter Moengo Tapoe zwaarder worden gestraft. In dit kader moet wel opgemerkt worden dat heel vaak onterecht door mensen uit het oosten beweerd wordt dat ze gediscrimineerd worden. Men heeft de neiging, ook al is men zwaar de fout ingegaan, om zich in de slachofferrol te zetten. De bewering van een aparte behandeling zou enige hout snijden als deze groep in enige opzicht als een bedreiging zou worden gezien voor bijvoorbeeld stadsmensen. Maar zo’n gevoel van bedreiging op een of ander vlak bestaat er helemaal niet. Deze groep wordt integendeel aangeduid als een kansarme en kwetsbare groep. Men moet ophouden om zich altijd in de slachtofferrol te plaatsen. Er is lange tijd beweerd dat voetbalorganen bang zijn om clubs uit het oosten straffen op te leggen tegen misdragingen vanwege mogelijke repressailles. Dit terwijl overige clubs wel onder handen werden genomen. Nu is de speler voor een jaar geschorst. Hij mag daarom niet deelnemen aan wedstrijden van zijn club die onder auspiciën van de Surinaamse Voetbalbond worden gespeeld. De SVB moet zijn regels consequent naleven en afdwingen. Dit moet gelijk toegepast worden over alle plaatsen waarover de SVB jurisdictie heeft. Wedstrijdcommissarissen moeten hierin onverbiddelijk zijn, in alle windrichtingen van het land.
