Henny de Ziel heeft mij als mijn docent Nederlands, behalve het Nederlands als taal ook vele levensbeschouwelijke zaken bijgebracht, met daarbij een speciale manier van weergeven van meningen en verslaan van situaties. Ik kreeg recentelijk de drang om een verhaal weer te geven in de trant die hij mij destijds op de Froweinschool, van 1960 tot 1964 heeft bijgebracht.
Er was eens een verpleegster genaamd Marlene die in een ziekenhuis als assistent van een dokter werkte. Ze was erg leergierig, en kon na enkele jaren ook de cursus tot doktersassistente afronden . Ze was de rechterhand van de arts. Ze gaf het merendeel van de injecties aan patiënten en mocht zelfs bij tijdelijke afwezigheid van de dokter in zijn opdracht op afstand, recepten uitschrijven, en voorzien van zijn stempel. Ze wist dat de dokter voor hoofdpijn recepten voorschreef met als medicijn Paracetamol, dus een Cetamol uit Para. Voor kiespijn schreef hij voor Nickeriecetamol, een Cetamol uit Nickerie. Voor maagpijn was dat Coroniecetamol en voor pijn in de darmen Brokopondoceta- mol. Na enkele jaren kreeg de intussen mevrouw Marlene geworden assistente onverwacht bezoek van een oude klasgenote en vriendin die in het buitenland woonde. Marlene vertelde over haar werk en haar carrière. De vriendin luisterde vol bewondering en vroeg haar of ze met zo een carrière niet genoeg zelfvertrouwen had opgebouwd, om zelf een carriere in de medische sector te beginnen als drogiste. Ze was dan haar eigen baas en kon alle inkomsten in eigen zak stoppen. Marlene las na haar vertrek ook het achtergelaten boek ” Hoe vergroot ik mijn Zelfvertrouwen “, en werd er van overtuigd, dat ze de dokter grotendeels zou kunnen vervangen. Ze nam vervroegd pensioen en begon een drugstore. Ze schreef voor of verkocht zelfstandig medicijnen, net als ze deed bij de dokter,maar dan destijds op zijn aanwijzingen. Het ging goed met de zaken. Na enkele jaren bezocht haar vriendin uit het buitenland haar weer tijdens een vakantie. De vriendin zag er deze keer niet zo best uit. Ze had hoofdpijn, kiespijn ,maagpijn en pijn aan haar darmen. De gewezen dokters assistente schreef haar voor genezing Paracetamol, Coroniecetamol, Nickeriecetamol en Brokopodocetamol voor, die ze tegelijk moest innemen. De drogiste had echter geen kennis van chemie, en kon dus niet weten dat het werkzame bestanddeel van Paracetamol een chemisch zuur was, dat van Nickeriecetamol en chemische base, dat van Coroniecetamol een zout en van Brokopondocetamol een andere base. Pertaap Radhakishun prentte als de legendarische docent chemie op de AMS zijn studenten steeds in dat “een zuur en een base samen in een gesloten systeem zouden leiden tot een ander zout en water”. Meerdere zuren en meerdere basen zouden leiden tot meerdere zouten en nog meer water. Indien een van de ontstane zouten werd KCN, onstonden er problemen, zo ook in dit geval. KCN is de chemische formule van cyaankali ,een stof die een zeer positieve invloed heeft op de omzetcijfers van doodkistenbedrijven en begrafenisondernemingen. Marlene kreeg na de uitwerking en resultaten van dit combinatierecept op haar vriendin, van de leiding van Santo Boma geen toestemming om de in de avonduren te houden singi neti van haar vriendin bij te wonen, vanwege vluchtgevaar. Naar de overdag gehouden begrafenis mocht ze onder speciale begeleiding wel gaan. Marlene had zich hierbij grootschalig overschat, met noodlottige gevolgen! Tot zover de Henny de Ziel styling. Dit verhaal geeft wel aan, dat er niet voor niets onderscheid moet zijn in de handelingsbevoegdheden en verantwoordelijkheden van personen met MBO, met daarnaast HBO en tenslotte academische opleidingen. Een monteur levert vaak sneller en soms beter reparatie- werk aan auto’s, dan verreweg de meeste academisch opgeleide ingenieurs, zij het bij een beperkt aantal typen auto’s. De ingenieur wordt opgeleid om het functioneren van elk type auto te begrijpen, maar ook elke nieuw type vliegtuig of raket naar Jupiter, Venus of Mars. Dat er in Suriname ook ingenieurs, juristen en doctorandi rondlopen, die na het behalen van hun titel niets gedaan hebben aan hun lokale praktische vorming en lokale “savoir vivre” is helaas ook een feit. Laten we ons daarom focussen op dat deel dat wel wil werken met hun lokaal aangevulde praktische vorming. Laten wij in Suriname goed opletten wie wij waar plaatsen, en wie leiding geeft aan wat, en aan wie. Als hoger opgeleiden met ook werkervaring en werklust kopschuw worden, uit vrees voor hun leven, have en goed, of intimidatie door anders- of lager opgeleiden, ontstaan er kaderproblemen. Men “dokt” . Een analist schreef recentelijk zeer terecht, dat wij daarom niet moeten uitgaan van het aantal bij de verkiezingen behaalde, getelde koppen, maar naar wat er in die koppen zit.
Drs. Eddy Monsels
