Er zijn in de Surinaamse voetbalwereld twee spelers met de naam Louis Mijnals bekend. De oudste is de jongere broer van Humphrey Mijnals, (1955) bekend van “Louis hou’emâ€, terwijl de jongere later voor Robinhood voetbalde in de zestiger jaren met spelers als Haltman, Waterval, Jordan, Krenten en Kluivert .
Een bijnaam van de nu overleden Mijnals was Pikin Mena, omdat hij vrij kort was, maximaal 1.60 en daarmee afstak tegen zijn bewakers op het voetbalveld, waaronder Ettire Strok van Leo Victor van 1.90 m en Bigi Back van Coronie Boys van 1.85 m. Hij was ze wel vaak genoeg te vlug af. Louis Mijnals was in zijn jongere jaren geen echt technische speler. Hij rekende op zijn hoge start- en sprintsnelheid en zijn voor zijn lichaam enorm hard schot. Als zesvoudig 100 meter hardloop kampioen van Nederland ben ik er niet zeker van of ik hem in de eerste dertig meter sprint zou kunnen bijhouden . Hij was daar zeldzaam snel. Op de resterende 70 meter zou ik wel een ruime voorsprong opbouwen, maar ik zou waarschijnlijk in hem mijn meerdere vinden op de zeer korte afstand. Zijn snelheid kon hij ook in de ren overbrengen op de bal en hij had daardoor een keihard schot. Het moet wel toegegeven worden dat veel van zijn schoten hoog tot zeer hoog over het doel gingen, want traptechniek toepassen bij zijn snelheden is slechts enkelen, waaronder Michel Kruin, gegeven. Hij speelde in zijn eerste jaren als rechtsbuiten, de kant van zijn sterke been. Later speelde hij als linksbuiten. Hij scoorde zeer vaak. Historisch is tot vandaag het feit, dat hij in een wedstrijd tegen de ploeg De Ster acht doelpunten scoorde in een met 16 tegen nul gewonnen hoofdklasse wedstrijd. Ook was hij de centrale speler in een wedstrijd tegen Transvaal, waarbij Robinhood in 12 minuten een achterstand van 4 tegen 1 inliep tot 4-4, met 3 kogels van schoten van Louis Mijnals. De gelijkmaker heeft de doelman nooit gezien doch pas gehoord toen de bal tegen het net aankwam. Juist in deze periode is er een negatieve mythe over hem ontstaan, gecreëerd door Robinhood-haters, meestal fans van Transvaal en Leo Victor. Het verhaal doet daarbij de ronde dat Mijnals de klok van het Suriname Stadion die in een tot vandaag in 2012 aanwezige verhoging op de stadionrand aan de zijde van de Anniestraat was, heeft kapotgeschoten. Het verhaal vindt waarschijnlijk zijn basis in het volgende: Robinhood kon vrijwel nooit winnen van de eeuwige middenmoter Sonny Boys. De ploeg was altijd tegen Robinhood extra gemotiveerd en was moeilijk te verslaan. Bij een bekertoernooi na het einde van de competitie rond 1966, lukte het Robinhood weer niet om te winnen, waardoor penalty’s de beslissing moesten brengen. In die tijd werden er geen vijf penalty’s genomen, maar drie. Ook werd slechts een speler belast met het nemen van alle drie penalty’s. De speler van Sonny Boys trapte als eerste, was goed voorbereid en scoorde alle drie penalty’s in het doel van de Anniestraat-zijde met recht achter het doel, de wedstrijdklok. De Robinhood spelers realiseerden zich toen dat elke misser verlies zou inhouden. Meerdere spelers trokken zich uit vrees terug. De dappere Kleine Mijnals zag zijn kans schoon om historie te maken en bood zich aan. Mijnals nam bij de eerste penalty een vrij lange aanloop. De harde bal schampte de bovenlat maar ging net hoog. In deze tijd zou er niet doorgetrapt worden omdat de beslissing reeds gevallen was, maar destijds moest het wel. Voor de tweede penalty nam hij een kortere aanloop, de bal ging lager, maar spatte uiteen tegen de vierkante houten paal. Mijnals realiseerde zich toen dat er sportief niet veel eer meer te behalen was, en besloot de doelman een blijvend souvenir te geven door de bal keihard recht op hem en dus ook richting klok te trappen. Hij nam een lange aanloop vanuit de middencirkel en raakte de bal vol. De bal ging in dit geval niet op de doelman, maar hoog over doelman en het doel, hoog over de verspringbak van atletiek, hoog over de kogelstootbak, hoog over de atletiekbaan, hoog over de wielerbaan, richting klok. De bal heeft echter nooit de klok bereikt, omdat de SVB kort voor dat toernooi gevolg had gegeven aan de opdracht van de FIFA om een dranghek rondom het hele veld aan te leggen, nadat scheidsrechter De Koning tot 3 maal toe door voetbalfans was afgetakeld. Het dranghek ving de bal op, waardoor die nooit de klok bereikte, ook niet via de bovenrand. De klok ging later wel kapot, niet door Mijnals, maar door slijtage. Laten we daarom als veteranen voetbalfans de mythe van de gebroken wedstrijdklok uit de jaren zeventig samen begraven met Louis Mijnals, omdat hij er niets mee van doen had. De klok werkte in 1975 nog. So let’s just say hello, and let him go. Veteraren voetbalfans condoleren de nabestaanden. Moge zijn ziel in vrede rusten…
Drs.Eddy Monsels
