- I.                    Het ging helemaal mis (met de wereld) en ze wist niet wat ze er aan kon doen, en dat gaf haar een gevoel van totale nutteloosheid.
- II.                  Hij (God)zal het goed bedoeld hebben, maar de resultaten zijn nihil.
Als God bestaat zal Hij barmhartigheid tonen tegenover zijn schepselen die eerder van deze aarde wensen te vertrekken.
              Paolo Coelho in: Veronica besluit te sterven.
                      Â
Het bericht dat Anil Ramdas op 16 februari 2012 de dag waarop hij 54 jaar oud geworden was, het aardse bestaan was ontvlucht, trof mij als een donderslag bij heldere hemel. Dit omdat ik Ramdas – die ik persoonlijk gekend heb – als een zeer succesvol auteur beschouwde. Met zijn pas verschenen debuutroman Badal stond hij op het punt nationaal (in Nederland) en wellicht ook internationaal door te breken als romanschrijver. In Nederland behoorde hij al tot de topessayisten en televisieprogrammamakers en was als zodanig een “bekende Nederlanderâ€.
In zijn geboorteland Suriname geniet hij echter geen algemene bekendheid. Daarom begin ik dit artikel met enkele biografische opmerkingen.
Korte biografie:
Anders dan velen denken is Anil Ramdas niet in Nickerie, maar in Paramaribo geboren en wel op 16 februari 1958. Hij verbleef wel met zijn ouders van zijn tweede tot zijn zevende in het rijstdistrict.
Zijn vader was onderwijzer en zijn moeder, Kamala Sukul, was een bekende omroepster in Suriname en is thans (in Nederland) toneelschrijfster en regisseuse. Hij bezocht de lagere school en de middelbare school in Paramaribo.
Kort na de onafhankelijkheid (1977) vertrok hij naar Nederland en studeerde sociale geografie aan de Universiteit van Amsterdam. Daar studeerde hij in 1985 cum laude af en kreeg een beurs om te promoveren. Vanwege problemen met de Nederlandse overheid, die hem ervan beschuldigde zijn geheimhoudingsplicht geschonden te hebben bij een publicatie over het Nederlandse vreemdelingen- en asielbeleid, brak hij zijn promotieonderzoek af. Hij koos er toen voor journalist te worden en startte in 1989 als redacteur bij de Groene Amsterdammer. Hij schreef ook voor de Volkskrant en Vrij Nederland. Sinds 1992 is hij columnist van het NRC Handelsblad geweest. Voor dit blad werd hij voor enkele jaren uitgezonden naar India.
Sinds 1993 is hij tevens televisie programmamaker voor het VPRO geweest.
Ook in het lezingencircuit was hij erg productief. In 1992 hield hij de Rudolf van Lier lezing en in 1993 de J.J.M. den Uyl lezing. Overigens is het houden van deze prestigieuze lezingen er een bewijs van hoe hoog zijn spreek – en analytisch vermogen in Nederland werd aangeslagen.
In 2006 keerde hij na bijkans 30 jaar terug naar zijn geboorteland voor een verblijf van ongeveer een jaar. Uit zijn reisverslag blijkt dat hij volkomen vervreemd was van Suriname. Het is in deze periode dat ik Ramdas persoonlijk beter heb leren kennen.
Hierover straks meer.
Werk
Ramdas heeft voornamelijk columns en essays geschreven voor dag- en weekbladen.
De meeste zijn in gebundelde vorm gepubliceerd. Enkele van zijn bekendste bundels zijn:
De papegaai, de stier en de klimmende bougainville (1992).
De beroepsherinneraar en andere verhalen (1996).
Zonder liefde valt best te leven (2004).
Verder heeft hij een novelle gepubliceerd, Het besluit van mai (1994), een reisverslag: Paramaribo de vrolijkste stad in de jungle (2009), en zijn eerste roman, Badal in 2011.
Â
In 1997 werd Ramdas onderscheiden met de E du Perronprijs voor zijn gehele oeuvre. De bedoeling van deze prijs is mensen en instellingen te bekronen die d.m.v. een cultuuruiting in brede zin een bijdrage leveren aan het multiculturele Nederland. Vermeldenswaard is dat Ramdas de tweede in Suriname geboren schrijver is die deze eer te beurt gevallen is. De eerste was Hugo Pos. ( wordt vervolgd )
