De Miss India Worldwide (MIWW) die dit jaar gehouden werd in Suriname, is er een geweest van noemenswaardige successen, maar ook van gemiste kansen. Deze laatste heeft wellicht te maken met de conceptie die er bij de mensen in de Surinaamse organisatie heeft gezeten over de Surinaams-Hindoestanse cultuur of een gebrek aan kennis daarvan. Het laatste is immers veel minder erg dan de eerste oorzaak. Suriname is in de rij van de 35 landen die aan de MIWW hebben meegedaan het meest uniek land dat alleen qua het onderscheidend kenmerk alleen door Fiji kan worden benaderd. Suriname is zo’n beetje het enige land in het gezelschap geweest waar een levendige Hindoestaanse cultuur bestaat, die met een oorspronkelijk Indiase basis door culturele beïnvloeding in het nieuwe land zich ontwikkeld heeft tot een uniek nergens anders voorkomende cultuur. Landen die in de buurt van Suriname komen, zijn in de eerste plaats Fiji en daarna wellicht Mauritius. Het nadeel van deze landen is dat ze geografisch dichter bij India liggen, waardoor het moeilijker is op een locale unieke cultuur te laten ontwikkelen, alhoewel dat in Fiji toch wel is gelukt. In de overige landen bestaan er of cultureel gesloten Indiase gemeenschappen waarbij de Indiase cultuur puur in leven wordt gehouden met als basis het Hindi of het Hindoeïsme of dat de locaal ontstane cultuur aan het eroderen is door onder meer vervaging van de taal en religie (Guyana, Trinidad). Wat de MIWW voor het land Suriname niet heeft kunnen realiseren, is dat er nagenoeg geen nadruk is komen te liggen op de heus bestaande Surinaams-Hindoestaanse (Sarnami) cultuur. Deze cultuur is te ongepolijst en te plat om te presenteren aan een internationaal publiek, die indruk is door de Surinaamse organisatie gegeven aan het publiek en aan de internationale gemeenschap. Onze baithak gana en onze Sarnami cuisine is zodanig stijlloos, dat het met geen mogelijkheid en innovatie te verheffen is voor presentatie aan een internationaal publiek, die indruk is achtergelaten. In elk geval was de MIWW voor een zeer belangrijk deel import, waarbij het locale dat moeizaam is opgebouwd en geconserveerd, is ondergesneeuwd. De MIWW heeft in dat opzicht helemaal geen respect getoond voor de cultuurdragers en de ‘inbedders’ van de Sarnami-cultuur, die onder moeilijke omstandigheden hebben gefunctioneerd. Dat kan het Surinaamse segment van de MIWW-organisatie zeer kwalijk worden genomen. De MIWW-organisatie wordt geleid door standaarden die internationaal zijn bepaald vanwege de internationale in Amerika gevestigde organisatie. Dat segment van de Surinaamse MIWW kan niet verweten worden dat het geen oog heeft voor het Surinaams element. De woordvoerder van de Surinaamse MIWW liet daags voor de MIWW-week duidelijk blijken dat het bij de organisatie niet ging om het behartigen van een Surinaams belang. Op een vraag hoe de Surinaamse cultuur benadrukt zou worden, zei de pr-mevrouw dat die niet benadrukt hoeft te worden: een gemengd publiek zou boekdelen spreken. In dit kader moet benadrukt worden dat de Surinaamse harmonie en meertaligheid en ‘multiculturaliteit’ niet is benadrukt door cultuurmanifestaties. Er zijn unieke Surinaamse culturen die niet gemakkelijk ergens anders te zien zijn. De Surinaamse MIWW-organisatie heeft geen punt gemaakt of kunnen maken om Suriname diep inhoudelijk ook te promoten met een multipliereffect. Suriname in zijn algemeenheid is wel op de kaart gezet, als ‘een land dat wel degelijk bestaat’. Maar als het ijzer heet is moet het worden gesmeed. En het ijzer was heet toen de MIWW hier naar toe is gehaald. Een aanbeveling aan het Surinaamse MIWW-segment is om voortaan, ongeacht een eventuele afkeer tegen de Sarnami-cultuur en een verafgoding van Bollywood en India, zulke activiteiten Suriname meer inhoudelijk te betrekken door cultuurkenners en Suriname-kenners te raadplegen. Dat is men verplicht aan de Surinaamse samenleving als men de zaak naar Suriname, ons land, haalt. Uit de evaluatie moet blijken wat de business week onze ondernemers heeft opgeleverd. Hopelijk bestond de business people niet slechts uit sponsorende bedrijven die met hun missen meereisden als aanhang. Aan de meer bright side bezien, is beslist dat onze kandidaat in het gezelschap het mooiste lichaam heeft. Dat is kennelijk naar een Indiaas schoonheidsideaal of naar een meer Westers schoonheidsbeeld. Die beoordeling werd gedaan met de kleren aan zoals het betaamt bij een MIWW. Deze twee genoemde schoonheidsvoorkeuren verschillen van het Surinaams schoonheidsbeeld die neigt in de richting van het beeld dat ook in de Caribbean bestaat, maar deels ook overeenkomt met het Indiase. De winnares is geworden de kandidaat die niet alleen vanwege haar schoonheid opviel, maar ook vanwege haar intelligentie, haar oprechtheid en haar flexibiliteit in de intermenselijke benadering. Ze liet op evenementen steeds een positieve indruk achter door een combinatie van schoonheid, intelligentie en persoonlijkheid. Opmerkelijk is dat onze kandidaat eerst bleek niet in de top tien voor te komen. Het Surinaams publiek was ‘flink’ en heeft geprotesteerd en liet blijken dat zijn hart was gebroken, want ze was goed en niet puur omdat de peagant hier werd gehouden. Gelukkig bleek achteraf dat de computer een foutje had gemaakt, althans dat een ‘computerfoutje’ is gemaakt. De top 10 bestond daarna uit 11 personen, waarin Guyana uitblonk zoals voorspeld en Suriname de prijs van ‘most beautifull body’ haalde. De organisatie zat qua opzet, presentatie en het betrokken van de media goed op niveau, maar met een organisatieaansturing die jaarlijks soortgelijke peagants houdt, verwacht je ook niet anders. We kijken uit naar sociale activiteiten die onze gedecoreerde miss en de hoofdprijswinnares zullen ondernemen om een vanuit hun positie een verschil uit te maken. Daar draait het uiteindelijk allemaal om.
