Met grote regelmaat worden er nog dodelijke aanvallen van killer bees (Braziliaanse bijen) gemeld in de media. De killer bee is een geafrikaniseerde honingbij, waarbij de Afrikaanse honingbij is gemengd met verschillende Europese bijensoorten. De geafrikaniseerde honingbij verschilt qua uiterlijk niet veel van de Europese bijen, maar heeft wel een aantal andere eigenschappen. Zo heeft de killer bee een sterke neiging tot zwermen, gaat deze ook sneller verhuizen, en bovenal, de bij steekt ook sneller. Door het zwermgedrag valt de groep van bijen tegelijk aan, waardoor men in korte tijd vele steken kan oplopen, met als gevolg dat diegene komt te overlijden. Europese bijen zijn over het algemeen tam en gemakkelijk te houden. Door jarenlange selectie van bijenhouders, imkers, is de agressie eruit gekweekt. Daarnaast zwermen ze minder, omdat in koude klimaten het risico werd gelopen dat er weinig voedsel voor hen was. Afrikaanse bijen hebben sneller te maken met voedseltekort en zijn daardoor agressiever en hebben een grotere zwerflust. Niet alleen dat, maar Afrikaanse bijen hebben door voedseltekort ook een grotere honingproductie.
In de jaren vijftig van de vorige eeuw deed bioloog W.E. Kerr onderzoek naar bijen op het Amerikaanse continent. De Europese bijen van toen produceerden minder honing in tropische klimaten en Afrikaanse bijen juist heel veel. Kerr probeerde een ras te kweken, dat meer honing produceerde. Tijdens zijn onderzoek ontsnapten 26 bijenkoninginnen, die paarden met Europese darren. Met deze kruising ontstond de killer bee. Deze bij concurreerde de Europese bijen in een mum van tijd weg, met een verspreiding van gemiddeld 2 km per dag. In de jaren ’90 bereikten de bijen de zuidelijke staten van de Verenigde Staten en Noord Argentinië. De gevolgen waren dramatisch, omdat de Amerikaanse imkers de agressieve bijen niet gewend waren. De honingproductie daalde sterk en het aantal sterfgevallen nam toe.
In veel landen is het aantal doden ten gevolg van de killer bee evenveel als dat van giftige slangen. Daar waar de killer bee nieuw het gebied binnenkomt, zal het aantal slachtoffers de eerste twee tot drie jaar sterk toenemen om vervolgens weer af te nemen, waarschijnlijk omdat mensen en bijen leren elkaar uit de weg te gaan. Voor imkers was het in eerste instantie een probleem, omdat de killer bee minder handelbaar is. Aanvankelijk betekende dit dan ook een ramp voor imkers. Tegenwoordig is er een aantal projecten in Zuid-Amerika om de killer bee te herdomesticeren. Door Europese bijen te importeren en te laten paren met de killer bee, worden de bijen weer tam gemaakt. De honingopbrengst is dan ook weer omhoog geschoten.
